Mannelijkheid zoals veel mannen die nog altijd begrijpen, is vaak niet meer dan een masker. Sinds een jaar is de term ‘toxische mannelijkheid’ opgedoken als verklaring voor veel zaken die misgaan in de wereld. Met een radicaal nieuw verhaal effenen de jonge vrouwelijke premiers, Jacinda Ardern en Katrin Jakobsdottir het pad voor een nieuw verhaal. Het verhaal van een wereld waarin niet langer groei en winst, maar het welzijn van iedereen de heilige graal is. Onze voorspelling is dat de kersverse vrouwelijke Finse premier Sanna Marin hun voorbeeld zal volgen.

Terwijl de ronduit seksistische uitspraken die plastisch chirurg Jeff Hoeyberghs in een toespraak aan de Gentse universiteit deed nog nazinderen, raakt bekend dat de 34-jarige Sanna Marin in Finland de jongste vrouwelijke premier van de wereld wordt.

Ook in Nieuw-Zeeland en IJsland bekleden twee jonge vrouwen als eerste minister het hoogste politieke ambt van het land: Jacinda Ardern (39) en Katrin Jakobsdottir (43). Die laatste twee hebben al bewezen dat ze ‘ballen’ hebben door begrotingen op te stellen die niet in de eerste plaats gericht zijn op BBP-groei, maar wel op welzijn.

Ze tonen zo dat het vertellen van een nieuw verhaal, zoals we ook bij re-story doen het verschil kan maken. En ze bewijzen bovendien dat we de trend van de ‘toxische mannelijkheid’ die de jongste jaren zoveel opgang heeft gemaakt, niet als vanzelfsprekend moeten ervaren.

Toxische mannelijkheid

In 2018 publiceerde sociologe en genderexperte Katrien Van der Heyden het boek Is bont en blauw een mannenkleur ? Daarin onderzochte ze de ‘kleine kantjes’ van mannelijkheid, hun pijn, verdriet, kwetsbaarheid en eenzaamheid.

Daarmee trapte ze op zere tenen, omdat nog altijd heel veel mannen hebben het zeer moeilijk om toe te geven dat ook die aspecten eigen zijn aan mens-zijn. Ze willen nog altijd vooral groter, breder, sterker en slimmer zijn dan vrouwen en dan hun seksegenoten.

Sinds een jaar is de term ‘toxische mannelijkheid’ opgedoken als verklaring voor veel zaken die misgaan in de wereld.

Mannelijke politici die mordicus gelijk willen halen en geen duimbreed willen toegeven ook als ze weten dat met hun hakken in het zand staan het algemene belang niet dient. Managers die minder gemakkelijk kunnen omgaan met kritiek als die uit de mond van een vrouw komt. Leiders die nooit eens durven toegeven dat ze het ook niet altijd weten.

Die toxische mannelijkheid heeft volgens Katrien Van der Heyden en volgens vele anderen dan ook veel leed veroorzaakt. Niet alleen fysiek en mentaal leed voor vrouwen –denk maar aan de strapatsen van Epstein, Weinstein en anderen- niet alleen in de maatschappij omdat ze het mannelijke ego belangrijker achten dan wat dan ook, maar ook bij die mannen zelf.

Want de drugs en drank die en het geweld dat mannen vaak gebruiken om toch maar niet uit hun dominante rol te vallen, eisen ook hun tol voor de mannen die daar hun toevlucht toe nemen. Mannelijkheid zoals veel mannen die nog altijd begrijpen, is vaak niet meer dan een masker. Maar de moeite die mannen hebben om het af te leggen, is heel tekenend en bewijst hoe vastgeroest stereotypen nog altijd zijn.

Vrouwen kunnen mannen en de wereld inspireren

Verschillende onderzoekers en publicisten hebben erop gewezen dat het groeiende aantal bange, blanke en boze mannen aangeeft dat mannen over het algemeen hun relationele vaardigheden niet hebben kunnen ontwikkelen en hun zorgzame kant al te vaak hebben onderdrukt.

Het bewijst ook dat er nood is aan een nieuw verhaal om het oude masker van mannelijkheid af te leggen. En wat kan er dan inspirerender zijn dan de manier waarop vrouwen aan de macht daarmee omgaan?

Jacina Ardern, die tijdens haar premierschap ook beviel van een dochter, koos resoluut voor een ‘ander’ beleid. Haar gedurfde keuze voor een welzijnsbegroting inspireerde ondertussen ook haar IJslandse ambtgenote Katrin Jakobsdottir resoluut voor welzijn te kiezen.

En met resultaat … Kijk maar eens hoe Jacinda de uitdaging aangaat om in twee minuten de resultaten van haar regering in de afgelopen twee jaar op te sommen …

Wij geloven niet dat Vlaams minister-president Jan Jambon (ja, hij heeft vijf miljoen bespaard en de culturele sector onthoofd) en Nederlands regeringsleider Mark Rutte zo'n opsomming kunnen neerzetten.

Maar laten we vooral onthouden…

Het kan wel.

Er is wel een alternatief.

Er is hoop.

We kunnen het tij keren …

Nieuw verhaal vertellen

Het kan geen toeval zijn dat het twee jonge vrouwen zijn die een radicaal nieuw verhaal vertellen dat in scherp contrast staat met alle kenmerken van de toxische mannelijkheid, omdat het van moed en hoop getuigt.

Het is trouwens ook heel hoopgevend dat ze in staat zijn geweest om op te klimmen tot het hoogste politieke ambt om daar beslissingen te nemen die een enorme positieve impact kunnen hebben op de wereld.

Zo is in Canada de econoom Mark Anielski al volop promotie aan het maken voor een welzijnseconomie. En het zou ons dus absoluut niet verwonderen als straks blijkt dat ook in Finland de jonge premier Sanna Marin kiest voor een radicaal ander verhaal.

Een nieuw pad bewandelen

Dat de aandacht voor de jonge vrouwelijke premiers in onze contreien vooralsnog beperkt blijft, belet niet dat wij een juichkreet slaken, omdat Jacinda Ardern en Katrin Jakobsdottir bovenal tonen dat een nieuw verhaal het pad kan effenen naar een andere wereld.

Een wereld waarin groei en winst niet langer de heilige graal zijn maar het welzijn van iedereen.

Zoals een oud Chinees spreekwoord zegt: een nieuw pad ontstaat door het te bewandelen. Dat is precies wat we ook met re-story.be willen doen: een nieuw pad bewandelen!

Wie is er volgens jou de jonge vrouwelijke premier die in België het pad kan effenen naar een andere wereld?