Wat voor mij persoonlijk dé ultieme kerstsong is, staat in geen enkel traditioneel kerstlijstje. Ik heb het over ‘Don’t You Wish it Was True’ van de onvolprezen John Fogerty. Een droomwereld. Maar er is hoop. Jonge vrouwelijke premiers veroveren de wereld. Ondernemers die pleiten voor meer aandacht voor stakeholders en niet enkel voor maximale aandeelhouderswinst. Volgens de Italiaanse filosoof Franco Berardi bestaat de toekomst uit een heleboel mogelijkheden die we als mens gelukkig tot leven kunnen brengen door positieve verhalen te vertellen.

Doen je oren ondertussen al pijn?

Omdat je voor de zoveelste keer  ‘All I want for Christmas’ hebt gehoord. Of ‘Feliz Navidad’, ‘Driving Home for Christmas’ of godbetert het onvermijdelijke ‘Jingle Bells’?

Je bent echt niet de enige die zich dezer dagen afvraagt waarom radiozenders en retailers jaar na jaar tijdens deze periode altijd maar weer dezelfde deuntjes door de boxen laten schallen.

Wat voor mij persoonlijk dé ultieme kerstsong is, staat in geen enkel traditioneel kerstlijstje en zal je eigenlijk tijdens het jaar ook hoogst zelden horen. Ik heb het over ‘Don’t You Wish it Was True’ van de onvolprezen John Fogerty ...

De man die zich onsterfelijk maakte als voorman van Creedence Cleerwater Revival zingt hierin over  een wereld zonder legers en haat waarin kinderen echt gelukkig zijn. Een wereld waarin geen grenzen moeten worden veroverd, waarin iedereen je vriend kan zijn.

Het noorden kwijt

Mogen we daar nog van dromen in het tijdperk dat we momenteel beleven?

Een tijdperk van onzekerheid waarin de democratie onder druk staat en de politici en beleidsmakers in ons land en elders helemaal het noorden kwijt lijken te zijn bij een gebrek aan langetermijnvisie. Een tijdperk waarin steeds meer mensen afhaken omdat ze de ratrace niet meer kunnen volgen. 

Ik ben overtuigd van wel.

Steeds meer mensen gaan immers ook bewust vertragen en anders gaan leven.

Vaak geven ze aan dat het een goede zaak is dat we dagelijks geconfronteerd worden met de strapatsen van politieke leiders als Trump, Poetin en Erdogan, omdat de zotternijen van die leiders het bewustzijn hebben doen groeien dat het anders kan.

Nieuwe verhalen

Bij elke trend ontstaan tegentrends, die voor een positieve kentering kunnen zorgen. Jonge vrouwelijke politieke leiders in landen als Nieuw-Zeeland, IJsland en Finland verwijzen de politieke zeden en gewoonten van de oudere blanke mannen naar de prullenmand.

We zien ondernemers opstaan die pleiten voor meer aandacht voor stakeholders en niet enkele voor maximale aandeelhouderswinst. Ondernemers die heel bewust de vertaalslag maken van wat The Financial Times het heruitvinden van het kapitalisme heeft genoemd.

Er is ook volgens de Italiaanse filosoof Franco Berardi wel degelijk nog een mooie toekomst. In zijn boek Futurability geeft hij aan dat mensen de kracht hebben om zich niet neer te leggen bij de automatisering van de maatschappij die eigenlijk ook een onderwerping inhoudt. Niet langer aan wat Berardi ‘impotente politici’ noemt, maar aan de macht van de Googles en Amazons van deze wereld.

De toekomst bestaat volgens Berardi echter nog altijd uit een heleboel mogelijkheden die we als mens gelukkig tot leven kunnen brengen door positieve verhalen te vertellen.

En dat is precies wat we met Re-story willen doen: nieuwe verhalen schrijven over een ander soort economie. Over de betekeniseconomie die bedrijven en organisaties in staat stelt om een ‘positive sum game’ te spelen met enkel winnaars.

En over wat Raj Sisodia het bewustzijnskapitalisme noemt dat organisaties kunnen omarmen om de helende rol op zich te nemen die de wereld vandaag nodig heeft.

We willen denkers en doeners aan het woord laten en zo een positieve boodschap uitdragen. Omdat naar ons gevoel nog veel te weinig geweten is over alle initiatieven die voor een stukje een heel jaar door voor warme weken zorgen. Ook op economisch vlak.

It’s the economy stupid

We willen bijvoorbeeld ook stilstaan bij wat iemand als Bruno Roche, de econoom van multinational Mars, op gang wil brengen met Economics of Mutuality. Omdat het, om met de legendarische woorden van Bill Clinton te zeggen: “It’s the economy, stupid”.

Als we er met onze verhalen in slagen om bij te dragen tot het anders inrichten van de economie dan op de klassieke manier, dan bereiken Mischa en ik een nobel doel : onze talenten op de best mogelijke manier gebruiken om zelf een stukje bij te dragen aan de betere wereld. Een betere wereld waarvan we als weldenkende mens toch allemaal zouden wensen dat die er komt.

Laat 2020 het begin zijn van een mooie toekomst en een jaar waarin we elke dag een stapje dichter komen bij de droomwereld waarvan John Fogerty zich afvraagt of je niet zou willen dat hij waarheid werd.