Als de basisprocessen van onze samenleving dezelfde blijven, volgen er nieuwe rampen. Maar hoe moet het anders? Geformuleerd voordat we in de ban raakten van het coronavirus, zet De Verklaring van 30 november 2019 zes krijtlijnen uit voor de wereld na corona. Als Re-story en ook op persoonlijke titel ondertekenden we De Verklaring. Vandaag viert De Verklaring haar eerste verjaardag en blikt kunstenaar, gevangenisdirecteur en initiatiefnemer van De Verklaring Hans Claus terug op het eerste jaar. “Mensen hoop geven, uitzicht, geloof in een andere wereld is wat deze Verklaring op het oog heeft.”

De Verklaring van 30 november 2019 viert vandaag haar eerste verjaardag! Ze kwam tot stand in de schoot van ’s werelds ongemak. In de pijn van de discussie over groeiende ongelijkheid en ecologische rampspoed, werden we ons bewust van diepere oorzaken. 

Oude overgeërfde waardepatronen die ons allen in de greep houden, ondersteunen een onhoudbare strijd, waarin niet alleen mensen maar ook hun onderlinge samenhang sneuvelen.

Wat een vreugde toen we het eens werden over zes krijtlijnen die evenzoveel omkeringen van die oude evidenties inhouden.

Dat groei te allen tijde en op alle domeinen de oplossing is, werd doorprikt. Dat is een verlossing uit die zelf opgelegde plicht om onszelf voortdurend  te overstijgen. Niet groeien is op zijn minst niet schadelijk en mag dus gerust omarmd worden.

We moeten ook niet evolueren naar één grote markt, waar iedereen met elkaar in concurrentie gaat.  Een pak voorzieningen die van gemeenschappelijk belang zijn, kunnen we beter gezamenlijk beheren. We staan er niet langer alleen voor. De menselijke geschiedenis is een wervelend verhaal van samenwerking. Dat waren we vergeten. Dat vinden we nu terug.

Tijdens de pandemie zijn we ons nog sterker bewust geworden van onze sociale aard. We zijn elkaars betekenisgevers. Als puntje bij paaltje komt, is dat waar het om draait. Materiële welvaart staat dus ten dienste van die diepmenselijke betrachting en niet omgekeerd.

Werk hoeft dan ook niet verengd te worden tot zijn bijdrage aan een financieel systeem. Integendeel, werk moet breed gewaardeerd worden als zinvolle bijdrage aan elkaar. Vooruitgang kan immers niet langer afgelezen worden van beurskoersen, maar van de tijd die we krijgen voor elkaar en van de zorg die we opbrengen voor de wereld die ons draagt. 

Nee, we hoeven onze vrijheid niet op te geven. Maar door fair en eerlijk te ondernemen, geven we er nog een extra dimensie aan. Onze overheid waakt over de samenhang, zorgt ervoor dat niemand achterblijft of ten prooi valt aan de machtigen onder ons.

De Verklaring van 30 november 2019 zegt iets over het individuele ondernemen, maar ook over de grenzen daaraan. Over de juiste verhouding tussen doel en middelen. Tussen economie, mens en natuur. Over de balans tussen individuele vrijheid en gemeenschappelijke actie. Over de illusie van ongelimiteerde materiële en geestelijke groei. Over de rol van de overheid. Over hoe materiële waarden zich verhouden tot spirituele waarden en over de dialectische verhouding tussen structuur en cultuur.

Hoewel slechts een schets die om inkleuring vraagt, is De Verklaring een belangrijke schets. Dat inkleuren wordt het fijne werk van vele handen. De praktische vertaling zit in tal van initiatieven die nu al over de hele wereld lopen, op verschillende niveaus en domeinen. Maar deze toekomstschets verbindt en versterkt hen. Ze behoedt hen voor recuperatie door de robuuste bestaande structuren.

De Verklaring is niet concreet genoeg om zomaar te realiseren. Maar zonder de stuwende inspiratie die ervan uitgaat, dreigt elk concreet initiatief verloren te lopen.

Mensen hoop geven, uitzicht, geloof in een andere wereld is wat deze Verklaring op het oog heeft. We weten dat de mens die handelt vanuit een gedeelde hoop tot veel in staat is. 

De Verklaring vindt zacht haar weg. Sommigen noemen haar een gedicht. Even helder en eenvoudig als breed en belangwekkend.

Ik blik blij terug naar de avond van de ‘landing’ en naar de eerste ‘viering’ op 26 september in Eric Boydens' heerlijke Droomgaard. Graag trakteer ik je met inspirerende filmpjes van de sprekers die in de Droomgaard de zes krijtlijnen van De Verklaring hebben toegelicht. Hans Van Haesebroeck beschouwt de economie ten dienste van mens en natuur), Jean-Louis Lamboray (fait des réflexions sur la communauté), András László, beschouwt het belang van spirituele waarden, Rik Pinxten beschouwt de grenzen aan de groei, Paul Pataer beschouwt de rol van de overheid en Hans Claus vertelt over de totstandkoming van De Verklaring.

Zeg het voort.

Stuur De Verklaring door naar anderen. 

Vier haar.

Het mooiste cadeau is te zien en te horen hoe De Verklaring haar werk doet. Mensen die op diverse domeinen aan een leefbare wereld werken verwijzen ernaar. Ze tekent steeds duidelijker de contouren van een maatschappijbeeld dat hen energie geeft en verbindt.

Dat is precies wat ze wil zijn.

Hier vind je de volledige tekst van het pamflet. En op de website vind je de volledige lijst van ondertekenaars en ook een compilatie van beweegredenen van ondertekenaars.

Wil je net als zij De Verklaring van 30 november 2019 ondertekenen, stuurt dan een mail naar deverklaringvan30november@gmail.com en je krijgt een bevestiging.