András László was nauw betrokken bij het opstellen van de verklaring van 30 november 2019 die ook wij met Re-story ondertekenden en waarop we hier op Re-story met initiatiefnemer Hans Claus een jaar later terugblikten. Naar aanleiding van die verklaring legt András in dit filmpje uit wat er hem zo in aanspreekt. Na een professionele carrière in het bedrijfsleven, de media en de cultuur- en evenementensector is hij momenteel onder meer bezig met de voorbereiding van Care = core = care for all, een groots, grensoverschrijdend event over de zorg en schrijft aan een concreet boek over spiritualiteit: Spirituele Queeste: een Nieuw Narratief van Transformatie voor onze wereld. Tijdens het gesprek dat we met hem hadden genoten we met volle teugen van zijn wijsheid en zijn pleidooi voor eenvoud, harmonie, geborgenheid en de liefde. Waarden die we volgens hem kunnen terugvinden door diep genoeg in onszelf te kijken. “The only way out is in”, vat hij het kernachtig samen.

🎧 Luisteren

Je kunt het interview met András László ook beluisteren via Soundcloud hieronder of in je favoriete podcastapp zoals Spotify, Apple Podcasts en App Mind. Zit jouw favoriete app er niet bij, laat het ons weten.

András László kwam in 1956 als tweejarig ukkie op de schouders van zijn ouders, die tijdens de Hongaarse opstand vluchtten voor de Russische bezetter, in ons land aan. Al lang voor er steeds meer aandacht kwam voor de betekeniseconomie, besefte hij dat er in het leven veel is dat we eigenlijk niet kunnen vatten en dat ons overstijgt.  

In 1998, toen de wereld nog volop in de ban was van de yuppies en het snelle geld, hield András onder de titel Geestelijke Bronnen en Nieuwe Ethische Waarden voor de XXIste eeuw al een vurig pleidooi voor nieuwe spirituele waarden in de zakenwereld - van kunstmatigheid tot kunstzinnigheid tijdens een internationaal congres in Brussel . Ook vandaag benadrukt hij dat mensen nog veel meer dan toen nood hebben aan spiritualiteit.

In zijn huis dat tot de nok gevuld is met 15.000 boeken, kijkt hij terug op wat het leven hem heeft geleerd en laat hij zijn licht schijnen op de toestand van de wereld.

“Ik ben al van kindsbeen af in de ban van alles wat beroert en ontroert”, zegt hij. “We moeten maar om ons heen kijken om tal van wonderlijke dingen te zien en toch lijken we dat niet meer te beseffen.

Het is toch op zich al niet te bevatten dat uit de ontmoeting van twee cellen in negen maanden een menselijk wezen groeit? Als mensen zijn we maar een onderdeeltje van de natuur. Misschien zijn we dat door de coronacrisis weer beter gaan beseffen.”

Fantastische ouders 

In zijn woning nemen ook de foto’s András’ ouders een prominente plaats in. Hij spreekt met veel ontroering en dankbaarheid over hen. Af en toe rolt daarbij zelfs een traan over zijn wangen.

“Mijn vader was een topviolist en mijn moeder werkte bij de opera. Zij hebben in 1956 alles achtergelaten en hebben hier in moeilijke omstandigheden een nieuw leven moeten opbouwen. 

Ik ben hen enorm dankbaar voor alles wat ze me gegeven hebben. Ze hebben me kunst, muziek en esthetiek leren kennen, maar altijd alle vrijheid gelaten in mijn keuzes.

De liefde van een warm nest is eigenlijk onbetaalbaar. We zien vandaag in de maatschappij elke dag welke funeste gevolgen het heeft als het fundament van de liefde van het gezin verloren gaat.

Dankzij mijn ouders kon ik Germaanse filologie studeren en later in Duitsland ook nog filosofie. In mijn professionele carrière heb ik onder andere als freelance cultureel medewerker voor De Standaard en de VRT gewerkt, alsook meer dan twintig jaar als vertaler en simultaan conferentietolk voor Europese ondernemingsraden.”

Op zoek naar zijn roots trok hij naar Hongarije om er de taal te leren: “Als handelsvertegenwoordiger heb ik dan twee jaar geprobeerd om de Hongaarse markt open te breken voor een Belgische tegelfabrikant. Ik deed dat met evenveel passie en enthousiasme als de andere dingen, maar finaal is het niet gelukt omdat de transportkosten een concurrentieel nadeel bleken.

Ik was in mijn geboortestad Boedapest ook zes jaar werkzaam voor de Club van Boedapest, de Oost-Europese culturele tegenhanger van de Club van Rome, waar ik algemeen directeur en rechterhand was van voorzitter Ervin Laszlo.”

Soefimeester 

Zijn verschillende professionele ervaringen bevestigden voor András veel van wat hij al over de menselijke soort had geleerd via soefimeester Pir Vilayat Inayat Khan, die hij een grote ziener noemt.

“Met hem kwam ik in contact via de fantastische maar wat vergeten dichter Erik Van Ruysbeek. Omdat ik tijdens mijn opvoeding zoveel cultuur en schoonheid kreeg aangereikt, heb ik altijd vooral vanuit het hart en niet vanuit het brein geleefd. Dat heeft fantastische mensen op mijn pad gebracht.

Leven vanuit het hart betekent ook dat je hoofd, hart, lichaam en ziel op elkaar afstemt. Als dat lukt zijn we als mens helemaal in harmonie en gezond.

Maar we moeten maar om ons heen kijken om te zien hoe weinig dat voor mensen vandaag de dag lukt. Zoveel mensen zijn helemaal uit evenwicht.

De mensen die aan de top staan kijken neer op wie beneden hen staat, hoewel we als mens allemaal even belangrijk zijn. De meeste mensen leven ook in uiterlijkheden en besteden hun problemen voortdurend uit.

Iedereen kan nochtans zijn problemen aanpakken, de meeste problemen zijn niet meer dan een storm in een glas water. Er anders naar kijken leert dat het uitdagingen zijn. Maar scholen leren dat ook niet aan.”

De enige waarheid waar niemand kan tegenin gaan is de liefde  

Vanuit de verwondering voor alles wat in wezen onverklaarbaar is, is András László zijn hele leven op zoek gegaan naar sporen die hem op weg zouden kunnen helpen.

“Het heeft me vooral geleerd dat we als mens eigenlijk veel te hoogmoedig zijn. Wat als de hybris plaatsmaakt voor deemoed, de drukte voor stilte, de eigenliefde voor onvoorwaardelijke liefde?

Ik ben katholiek opgevoed, maar heb me in veel godsdiensten verdiept, en uiteindelijk blijkt de liefde de enige waarheid die overeind blijft. Alle frenetiek verdedigde ‘-ismen’ uit de geschiedenis … Wat hebben ze ons uiteindelijk bijgebracht? Niet veel toch. Julien Schoenaerts heeft het ooit kernachtig samengevat in die ene zin: “Liefde is de motor, al de rest is behangpapier.”

András wijst er herhaaldelijk op dat de coronacrisis ons als mens hopelijk zal dwingen tot meer bescheidenheid. “Eigenlijk is het toch te gek voor woorden dat we in periode leven met zoveel kennis en technologie, en tegelijk zien dat de honger, de ongelijkheid en het aantal verkrachtingen en zelfdodingen blijven toenemen.

In die mate zelfs dat in de Verenigde Staten en Rusland, toch algemeen erkend als twee echte grootmachten, de levensverwachting opnieuw aan het teruglopen is.”

Optimistisch ondanks alles 

Hoeveel mensen ook kapot maken, hoe lijdzaam hij ook met tranen in de ogen vaststelt dat de aandacht voor cultuur verschrompelt en hoe zwaar de gevolgen ook zijn van een maatschappij die nog altijd alles alleen maar in geld lijkt uit te drukken, toch is András László optimistisch.

“Ik stel vast dat de jeugd zich niet meer laat muilkorven. Ook niet als de repressie hard is. Kijk maar hoe men nu in Rusland protesteert tegen de gevangenneming van opposant Aleksej Navalny.

Er is nog zoveel onbenut potentieel. Als we de energie van de jongeren zouden koppelen aan de ervaring van de 60-plussers bijvoorbeeld, in plaats van die laatste, zoals nu zo vaak gebeurt, vroegtijdig af te schrijven.

De scholen kunnen de jeugd ook nog heel veel meer leren over lichaam en gezondheid en over het uiten van gevoelens. Bijvoorbeeld door echt stil te staan bij woorden als moed, harmonie, schoonheid, verdriet, empathie, aanvaarding en vriendelijkheid.

Als je kennis voorstelt als een driehoek dan zie ik daar verschillende lagen in: eerst informatie, dan data en big data en dan weten, maar de bovenste laag is die van de wijsheid.

Ik ben ervan overtuigd dat als mensen volop hun wijsheidspotentieel zouden benutten, we dan echt de wereld ten goede kunnen veranderen. En dat is op zich echt niet moeilijk omdat iedereen die wijsheid in zich heeft. De voorwaarde is wel dat we erin slagen onze geest en ons hart opnieuw met elkaar te verbinden.

Ik geef elke week les aan een groepje kinderen hier uit de buurt en als ik zie hoe die kunnen genieten zonder vragen te stellen, hoe die plezier hebben, maar ook stil kunnen zijn, hoe ze nog niet zijn ‘ingepalmd’ door het systeem, dan zeg ik dat het mogelijk moet zijn om samen met de jeugd echt aan een andere wereld te werken waarin mensen niet langer elke dag zichzelf voorbijhollen. ”

Leiders nodig die als dirigent voor een symfonie zorgen

András László is ervan overtuigd dat het feit dat we enorm veel menselijk potentieel kunnen vrijmaken als we de stille kracht omarmen die iedereen bezit.

“De soft skills van tederheid, dankbaarheid, warmte, verwondering bezitten we allemaal. Als we ze weer aanscherpen door naar binnen te kantelen, in plaats van plat te laten walsen door het systeem zoals vandaag gebeurt, dan kan  de transitie die we nodig hebben voor een betere wereld volgens mij echt op gang komen.

Ook onze leiders in het bedrijfsleven en in de politiek moeten daar een belangrijke rol bij spelen. Daarvoor zijn leiders nodig die kunnen handelen als echte dirigenten.

Echt leiderschap kan je met niets beter vergelijken dan met de manier waarop een dirigent erin slaagt om  op een podium 120 mensen die allemaal expert zijn op hun terrein harmonieus te laten samenspelen.

Op die manier ontstaan prachtige symfonieën. Grote dirigenten hebben de muziek van componisten als Schubert, Mahler en Brahms prachtig laten klinken, en op die manier mensen kunnen beroeren en raken.  We moeten in de toekomst blijven geloven. Allemaal samen kunnen we als mens enorm veel bereiken.”

Een vraag aan jou voordat je hier vertrekt …

Wij meten niet hoeveel mensen dit verhaal lezen, dat is niet zo relevant. Wat ons interesseert is wat de Re-stories die we maken met jou doen!

András Laszlo benadrukt dat wij als mensen een groot deel van ons intrinsieke potentieel en van zogenaamde soft skills te weinig benadrukken. Hij pleit ervoor om naar binnen te kantelen om dat potentieel te herontdekken. Wat zou jouw advies zijn om dat onbenutte potentieel beter te kunnen aanspreken ?