📖 We hebben nieuwe verhalen nodig over wat het betekent om mens te zijn
De tijd is rijp voor een nieuw verhaal. Een verhaal dat ons in staat stelt om alle delen te integreren van wat het betekent om vandaag mens te zijn, schrijft systeemdenker en sociaal ondernemer Phoebe Tickell in een verhaal op Medium. We mogen van haar de Nederlandse vertaling van dat verhaal hier met je delen. Daar zijn we blij mee, omdat ze een belangrijke boodschap heeft: het is tijd om te accepteren dat we ons, in een steeds complexere wereld, moeten aanpassen aan meer genuanceerde verhalen en weerstand moeten bieden aan de drang om in te zoomen op het verhaal dat het meest zwart-wit is.
Darkest Before the Dawn door Andrius Banelis als deel van de Reimagining Human Rights project gedeeld onder de Creative Commons licentie
Een van de dingen die ons uniek maakt onder onze op aarde levende familieleden, is onze inherente behoefte aan verhalen.
Met 'verhalen' bedoel ik niet alleen de fictieve verhalen - ik bedoel de verhalen die we onszelf vertellen over wie we zijn, waarom we hier zijn, wat we doen en wat belangrijk voor ons is.
Of het nu gaat om het verhaal van Jezus, Mark Zuckerberg of je eigen grootouders, verhalen over hoe we hier zijn gekomen en hoe de wereld is geworden ​​zoals hij nu is, helpen ons om ons leven fundamentele betekenis, oriëntatie en richting te geven. Storytelling is een vorm van zingeving.
Mensen hebben dat nodig. Zalmen hebben geen kosmisch verhaal waarover ze met elkaar van gedachten wisselen.
Ze worden geboren en weten instinctief in welke richting ze moeten zwemmen. Het is ingebouwd in hun DNA, het is inherent aan hun zijn.
Maar mensen hebben verhalen nodig die worden gemaakt en uitgedrukt door cultuur, zodat we onze weg verder kunnen vinden.
Het is ons vermogen om te verbeelden en te communiceren over herinneringen, plannen, dingen die nog niet bestaan ​​en de toekomst, die ons mens maken.
We Are All Made of Stars door Leena Kisonen als onderdeel van het Reimagining Human Rights-project gedeeld onder de Creative Commons-licentie
Onze afhankelijkheid van verhalen om de wereld te begrijpen, wordt duidelijker wanneer er ons dingen overkomen die ons vertrouwde verhaal verstoren. Wanneer iemand bijvoorbeeld een traumatische gebeurtenis meemaakt, blijft hij vaak tot lang nadat de gebeurtenis of het gevaar geweken is lijden.
Een posttraumatische stressstoornis (PTSS) wordt letterlijk gedefinieerd als ‘een stoornis gekenmerkt door een onvermogen om een ​​samenhangend verhaal uit ons verleden te construeren.’
Traumaslachtoffers blijven vaak achter met de vraag ‘waarom is mij dit overkomen?’ of ‘had ik iets anders kunnen doen?’. Veel mensen voelen zich schuldig of verwijten het zichzelf als hen iets negatiefs overkomt.
Niet omdat dit logisch is om te geloven, maar omdat het op zijn minst een verhaal is dat steek houdt. Het idee dat negatieve dingen gewoon kunnen gebeuren zonder dat we daar controle over hebben, lijkt moeilijker te verteren dan een verzonnen verhaal te geloven.
De medische praktijk heeft de afgelopen twintig jaar steeds meer het belang onderkend van het verhalenvertellen voor de genezing van de patiënt. Het heeft zelfs een naam: narratieve geneeskunde. (Dat is ook precies wat psychiater Dirk De Wachter zei over zijn werk Re-story dat is wat ik doe)
Vele universiteiten zoals Columbia University hebben nu volledige programma’s voor narratieve geneeskunde. Als cursusbeschrijving voor het programma in Columbia staat dat de narratieve geneeskunde ‘de klinische praktijk versterkt met de narratieve competentie om de verhalen over ziekte te herkennen, te absorberen, te metaboliseren, te interpreteren en erdoor geraakt te worden’.
Ik geloof dat we in een periode van verhaal-ineenstorting zitten, een tijdperk die mijn leraar en mentor Joanna Macy ‘De grote ontrafeling’ noemt.
Terwijl veel verhalen, die ons in onze bijna-recente menselijke geschiedenis zo dierbaar waren, ontrafeld worden, neemt het aantal geestelijke gezondheidsproblemen toe.
Verhalen als ‘als ik mijn leven lang hard werk, zal ik financieel veilig en gelukkig zijn’, of ‘als ik naar een goede universiteit ga, zal ik succesvol zijn’ zijn niet langer vanzelfsprekend.
Veel jonge mensen hebben het gevoel dat ze niet kunnen voorspellen wat de toekomst voor hen in petto heeft, omdat veel van de huidige jobs nog niet eens bestonden toen we nog op school zaten.
Don’t Stop Her Flow door Ove Pictures als deel van de Reimagining Human Rights project gedeeld onder de Creative Commons licence
Andere verhalen die beginnen in te storten, draaien om bredere maatschappelijke veronderstellingen.
‘Alle technologie is goed, en hoe meer technologie we ontwikkelen, hoe meer onze samenleving vooruitgaat’ of ‘flessenwater is beter voor je’.
Deze algemeen aanvaarde verhalen slaan nergens meer op als je rekening houdt met de bergen elektronisch afval in Ghana, of de hoeveelheid plastic in onze oceanen.
Desondanks blijven de oude (maar niet eeuwenoude) verhalen voortleven in onze collectieve verbeelding.
We zitten in een kloof tussen verhalen die vroeger werkten en nieuwe verhalen die nog niet genoeg samenhang hebben om effectief te kunnen werken.
We kunnen de verhalen uit het verleden respecteren, maar we realiseren ons ook dat ze ons vaak niet echt helpen om door de realiteit waarin we leven te navigeren. Vaak hebben we het niveau van kennis en begrip overstegen dat we hadden ten tijde van hun creatie.
Er is ook het feit dat we de immense kracht die we met technologie hebben ontgrendeld, nog niet helemaal hebben begrepen. Of een nieuw verhaal hebben geconstrueerd waarin is opgenomen hoe we ermee willen omgaan en ermee omgaan.
Als de technologie goed is, waarom lijken zoveel algoritmen ons dan depressief en geïsoleerd te laten voelen?
Kan een videogesprek de volle magie van tijd doorbrengen met iemand van wie we houden echt vervangen?
Wat is het verschil tussen de kindertijd die je hebt doorgebracht met buitenspelen in de frisse lucht en tussen de bomen, en een andere die je op een iPad hebt doorgebracht om FarmVille te verbeteren?
Dit klinkt misschien als eenvoudige vragen met eenvoudige antwoorden, afhankelijk van je perspectief, maar de waarheid is dat niemand de antwoorden nog volledig weet.
Wat als computerspellen het cognitieve vermogen verbeteren? Wat als hardlopen op een loopband veiliger is dan hardlopen in de stad? De antwoorden op deze vragen zijn veelzijdig en gevarieerd - ze zijn complex.
Stretch door Ivo Doide als deel van de Reimagining Human Rights project gedeeld onder de Creative Commons
Een ander voorbeeld van deze concurrerende verhalen is te vinden als je naar ons voedselsysteem kijkt.
Aan de ene kant hebben permacultuur en kleinschalige regeneratieve landbouw de kracht om de bodem te voeden, ecosystemen te herstellen, ons weg te halen van een afhankelijkheid van agrochemicaliën uit fossiele brandstoffen en veerkrachtige landbouwgemeenschappen op te bouwen.
Aan de andere kant hebben verticale boerderijen en hydrocultuur het potentieel om hectares land te besparen en transportkosten en emissies te verminderen door verse slabladeren naar het hart van de stad te brengen.
Hoe zit het met in het laboratorium gekweekt vlees? De ontwikkeling ervan zou kunnen leiden tot het redden van miljoenen dierenlevens uit het slachthuis en de vreselijke behandeling die ze gedurende hun korte leven hebben ondergaan.
Maar wat is de impact van het eten van vlees uit een petrischaal? Zijn er psychologische of gezondheidseffecten die nog niet bekend zijn? Waarom kunnen we het er niet allemaal over eens zijn om helemaal geen vlees meer te eten?
Dan komt de menselijke laag: van wie zijn deze nieuwe technologiebedrijven?
Als in het laboratorium gekweekt vlees een vlucht neemt en de industrie wordt gedomineerd door drie enorme monolietbedrijven, wat doet dat dan met de verdeling van rijkdom onder mensen?
En wat gebeurt er met de duizenden veehouders die failliet gaan?
Als activist en wetenschapper bracht ik veel van mijn tijd door om me tussen groepen mensen te begeven die een heel duidelijk begrip leken te hebben van wat ze geloofden.
Maar in een tijd van grotere toegang tot informatie en een explosie aan het aantal keuzes dat we hebben, wordt het moeilijker om vast te houden aan een eenvoudig verhaal.
Misschien is het tijd om te accepteren dat we ons in een steeds complexere wereld moeten aanpassen aan meer genuanceerde verhalen en weerstand moeten bieden aan de drang om in te zoomen op de verhalen die het meest zwart-wit zijn.
Dit is van vitaal belang om twee redenen: om ecologische vernietiging en klimaatverandering te voorkomen en terug te draaien en om de rol van gemeenschap, empathie en samenwerking tussen de mensheid te herstellen.
Net als bij de industriële revolutie die we achterlieten, is het duidelijk dat we klaar zijn met een bepaalde fase van ons menselijk bestaan.
De tijd is rijp voor een nieuw verhaal, een verhaal dat ons in staat stelt om alle delen te integreren van wat het betekent om vandaag mens te zijn.
Fundamenteel voor dit nieuwe verhaal zou de vraag moeten zijn: hoe creëren we gemeenschappen en individuen met een gevoel van betekenis?
Waar vinden we onze saamhorigheid? Wat is ons doel? Wat maakt een 'heel' mens - een gevoel van verbondenheid, betekenis, doel, eigenwaarde, rechtvaardigheid, gemeenschap, erbij horen en een gevoel van liefde voor deze planeet, dit ene korte leven en de mensheid in het algemeen?
On The Road door Andrius Banelis als deel van de Reimagining Human Rights project gedeeld onder de Creative Commons licence
Het is ook belangrijk om te onthouden dat onze verhalen ons definiëren, maar ze mogen ons niet beperken. Ze bestaan ​​alleen voor zover we erin geloven.
Het nieuwe verhaal dat ik (en vele anderen) voor ogen heb, is er een dat diep menselijk is, met de natuur op de voorgrond en technologie aan onze zijde.
Het is aan ons om uit te zoeken hoe deze drie kunnen samenwerken en elkaar kunnen ondersteunen bij het creëren van een geïntegreerde, diverse en holistische toekomst.
Dit verhaal is de Nederlandse vertaling van het verhaal dat Phoebe Tickell oorspronkelijk in het Engels op Medium publiceerde. Het verhaal maakt bovendien deel uit van een oeuvre over Narrative Change na COVID-19, ondersteund door Unbound Philanthropy.
Een vraag voordat je hier vertrekt …
Wat ons interesseert is wat de Re-stories die we maken met jou doen!
Wat is de re-story die jij voor ogen hebt?