Als ik rondom mij kijk, zie ik zwart en grijs. Mensen zijn gekleed in donkere kledij, bijna geen kleur zoals geel, rood, groen. Is dit de teneur van de maatschappij? Voelt iedereen zich grauw en grijs? Of is het gewoon een modetrend die al heel lang overheerst?

In de jaren 60 zag je alle kleuren van de regenboog in allerhande patroontjes: bolletjes, ruitjes, ovalen. Nu moet je moeite doen om wat kleur en oneffen stoffen te vinden. Tenzij je neigt naar de retro-look.

Aan de ene kant willen we uniek zijn. Denk maar hoe gênant het is om ergens toe te komen en je ziet iemand anders met eenzelfde trui of dezelfde broek. Aan de andere kant willen we er zo graag bij horen.

Als ik langs de gemiddelde middelbare school loop, zie ik allemaal clones: sneakers, enkelsokken, een jeansbroek, een losse trui en de meiden lang loshangend haar die ze beurtelings naar links en naar rechts zwieren.

‘s Winters wandelen dames over straat gewikkeld in dekens. Geen sjaal meer die je twee keer om je nek draait, maar echt een hele plaid. Omdat het mooi is? Omdat ze zich willen afschermen van de grote, boze buitenwereld? Of omdat ze geborgenheid zoeken? Warmte en koestering die we bij elkaar niet meer vinden.

Ook steeds meer mensen met grote koptelefoons op en jongeren met een hoodie. Om zich te verbergen? Om zich af te sluiten? Om niet te moeten luisteren naar wat er zich buiten allemaal afspeelt? Om zich te beschermen tegen alle prikkels van buitenaf? Of gewoon omdat het cool is?

Ik kan me niet van de gedachte ontdoen dat mensen geen vrolijke kleuren meer dragen omdat ze zich niet meer vrolijk voelen. Stress, zorgen, regels, wetten, verwachtingen … er is zoveel wat vandaag de dag van ons verwacht wordt. Of dat we denken dat van ons verwacht wordt. Dat alles begint te wegen.