Zo buiten, zo binnen. In de zoektocht naar een nieuw verhaal gaat het vaak over de hardware - economie, technologie, wet- en regelgeving. Minder vaak gaat het over de software: hoe we denken, kijken en voelen. Daarom deel ik tweewekelijks een dagboekfragment om even stil te staan en met andere ogen te zien. Een ontdekkingstocht naar wat de spiegels van het leven ons voorhouden.

Als iets je raakt, zegt dat meer over jezelf dan over de ander.

Dat wordt vaak gezegd en dat weet ik zelf ook. Alleen, het weten is niet voldoende. Ooit leerde ik van Wilga Zibel: eerst weet je het, dan oefen je door erover te spreken, dan zakt het verder naar je hart en voel je het. Pas daarna kan je het neerzetten. Helemaal van boven naar beneden.

Zo ervaarde ik maandagavond ook … Ik sta aan een tafeltje iets te drinken, een man stapt op me af, geeft me een hand en stelt zich voor. Mijn eerste indruk: “Amai, wat een dikke nek.” Gedurende de avond werd duidelijk dat ik het helemaal mis had. Het is een warme, lieve persoon.

Pas deze ochtend - we zijn nu woensdag - krijg ik ineens het inzicht dat ik mezelf die avond kleiner maakte dan ik werkelijk ben. Uit onzekerheid. Uit angst om teveel op te vallen. Met het steeds terugkerende stemmetje in mijn hoofd: “wie denk je wel dat je bent?!”

Ik besef nu dat, als je jezelf kleiner maakt, iemand al snel groter is. Zoals een klein meisje dat helemaal omhoog kijkt naar een volwassene. Totdat het kleine meisje ook volwassen wordt. Dan worden die verhoudingen heel anders.

Dankbaar voor dit nieuwe inzicht wandel ik de dag in. Verder op weg …

Een vraag aan jou voordat je hier vertrekt …

Wat ons interesseert is wat de Re-stories die we maken met je doen. Het gaat niet alleen om bereiken, maar vooral om beraken.

Wanneer heb jij de neiging om je groter of kleiner te maken dan je werkelijk bent?

We horen het graag van je in de comments hieronder …