Wat als hiphop je leerschool is? Welke wijsheden liggen in hiphop besloten? Professor Soortkill is wijsgeer, schrijver en medeoprichter van SMIB een collectief uit de Amsterdamse Bijlmer, een lifestyle brand, hiphoplabel en de Smibanese University, een hiphopschool die aanzet tot zingeving. 

Prof. Soortkill spreekt Smibanese (spreek uit als: smib’a’nies), de taal die wordt gesproken in de Smib. Smib is een omkering van Bims, een straatterm die bewoners van de Bijlmer, een wijk in Amsterdam Zuidoost, als naam voor hun wijk gebruiken.

SMIB, met kapitalen, is de naam van het creatief platform waarvan Prof. Soortkill een van de bezielers is. Binnen SMIB is de Smibanese University een boekenuitgever en een journalistiek/literair platform.

Het collectief is ontstaan, zoals Soortkill in het door hem geschreven Smibanese woordenboek uitlegt, ‘uit een groep niggas die gewoon ham wilden gaan doen door shit te doen die zij leuk vinden’. 

Wees gerust, ik had het Smibanese woordenboek niet nodig om met Prof. Soortkill in gesprek te gaan. 

Om je mee te nemen in de wereld van Soortkill vraag ik de Professor om eerst een stuk uit zijn boek Smibologie each one teach one voor te lezen. (Je kan hem horen voorlezen in de podcast van dit interview of hieronder zelf lezen). 

🎧 Luisteren

Je kan ook naar Prof. Soortkill luisteren. Wat je hier kan lezen, kan je hem ook zel horen vertellen via Soundcloud (hieronder) of in je favoriete podcastapp, hier op Spotify en hier op Apple Podcasts.

“Zal ik daarmee beginnen”, vraagt Prof. Soortkill als ik tegenover hem aan zijn keukentafel zit.

‘Geluk is een positieve samenloop van zelf tot stand gebrachte omstandigheden, althans zo zie ik het. Geluk breng je tot stand. Die shit is het gevolg van bewuste keuzes die je at some point najaagt of iets wat jij jezelf ontneemt als een ballon die je in de buitenlucht loslaat.

Veel shit in die libi is een keuze als je het doorhebt. Velen hebben het idee dat het leven zich buiten hun macht afspeelt. Well, you better wake the fuck up! Want dat is absoluut niet die model, geloof me. 

‘Geluk’ dwing je af, nothing more, nothing less. Alleen mensen die het verwachten, die ernaar leven en die ervoor gaan ervaren het. Sterker nog: je moet gelukkig zijn om geluk aan te trekken.

Mi na prof. Soortkill, don’t forget the prof. Ik ben een Surinaamse Nederlander, geboren te Amsterdam, om specifiek te zijn in het Slotervaartziekenhuis op vrijdag 10 september 1993 rond een uur of acht ‘s avonds.

Ik ben niet zomaar hier op aarde. Geen van ons is zomaar hier, laat dat ook meteen helder  zijn. Onze libi’s hebben een bedoeling. Sinds ik me kan herinneren, wist ik in ieder geval dat mijn leven een bedoeling had.

Ergens wist ik altijd al dat ik het zou laten lukken, by any means. Hoe dan ook zou ik het laten lukken. Net als iedere andere Srananman heb ik ook een oom Glenn, and I ain’t talkin‘ bout me boy Nnelg.

Me oom zei me tijdens het nieuwjaarstoastmomentje ter inleiding van 2020: ‘Jonge, te a bribi no deh, a wonder no p’sa!’ en dat is hoe ik leef, day by day. Ik ben niet op toeval en dat soort abstracte tori’s. Ik geloof in mezelf, die libi, SMIB en in Gado Allah voor al het andere.

En wat me oom zei mag jij lekker zelf  uitvogelen want ik ga hier geen Surinaams lopen uitleggen, dit boek is Smibologie. dit boek dat je nu in handen hebt is - na het Smibanese woordenboek - het eerste lesboek van de Smibanese University. 

De Smibanese University is de eerste universiteit uit de hood en werd opgericht in 1734. De kennis die wij meegeven aan onze studenten dateert uit het eeuwige verleden, alleen tjonken wij het anno nu in een nieuw jasje, en leggen wij die shit uit in het Smibanese.

Soortkill is geen schrijver. Noem me eerder een wijsgeer, man. Een alleskunner. a real ass nigga, dat is hoe ik mezelf zie, en sinds kort ook als de Professor. Ik kan veranderen in alles waarin ik wil veranderen, nek je die? Behalve een goofy!

Ik kan ook op iemand veranderen in 3, 2, 1. Soortkill is niet zomaar m’n naam. Zie het als een silhouet, iets wat vrij is van invulling en van tijd tot tijd wordt ingeladen met pure wil.

Er is ook een beetje ironie involved, want ik dacht bij mezelf dat het wel fatu zou zijn dat een guy genaamd Soortkill het raar zou laten lukken in die libi. Want ja, als een soort kill het kan, zou jij het ook moeten kunnen toch?’

Zoektocht

In deze anderhalve bladzijde uit het eerste deel van zijn boek Smibologie raakt de Professor zoveel aan.

Geluk.
Waarom we leven.
Geloven in het wonder van het leven, omdat het anders niet zal gebeuren (de betekenis van wat zijn oom in het Surinaams tegen hem zei).
De zoektocht naar wie je bent en wil zijn.
Een universiteit opgericht door een op het moment van spreken bijna 31-jarige met wortels in 1734. 

Wat ik fascinerend vind aan Prof. Soortkill, aan de Smibanese University, aan SMIB als collectief, is dat de Professor in mijn ogen een re-story van zichzelf heeft gedaan. 

Hij schrijft daarover in zijn boek dat je je ‘om een veld te beïnvloeden moet programmeren, en sterker nog in ons geval moet je eerst deprogrammeren en vervolgens reprogrammeren’. 

“Het begint natuurlijk bij mijn ouders en mijn voorouders” vertelt de Professor als ik hem vraag waar zijn zoektocht begon.  

Ik ben een Surinaamse guy en Suriname is eigenlijk niet echt een land. Als je onderzoek doet naar het land dat we nu kennen als Suriname, dan is het eigenlijk geen land. 

Maar je hebt wel mensen die zeggen dat ze uit dat land komen. Daar heb je al zoveel distortion. Ik gebruik soms Engelse woorden, ook in mijn boek.

Daar heb je zoveel confusion waardoor mensen die Surinaams zijn eigenlijk niet weten wie ze daadwerkelijk zijn. De identiteit die je dan claimt, is een identiteit waar je niet zelf voor hebt gekozen.

De voertaal in Suriname is Nederlands. Tot op de dag van vandaag is de grondwet in het Nederlands, maar er zijn amper Nederlanders daar. Of wel. Eigenlijk zijn Surinamers ook gewoon Nederlanders. 

Maar wanneer je opgroeit en je kijkt in mijn geval naar je huid, dan is dat niet het eerste wat je denkt en weet. En op school krijg je het al helemaal niet mee.

Als je dan een goed functionerende zelf wilt gaan creëren en het begint bij je zelfbeeld, moet je eerst in het programma waarop je runt ruimte maken voor een nieuw programma. 

Dat programma is tegendraads aan waar wij als Surinamers vandaan komen, omdat wij Surinamers eeuwenlang zijn gebruikt, misbruikt en daarna eigenlijk aan ons lot zijn overgelaten. Dat is onze erfenis als volk en dat is waar ik uit voort ben gekomen. 

Ik heb het geluk dat ik ouders heb die zich daar bewust van waren en wel aan hunzelf werkten, maar als je als Surinamer in Nederland opgroeit weet je dat allemaal niet. 

Je denkt zelfs dat je nog een soort voorsprong hebt op andere buitenlanders, omdat zij de taal minder goed kennen. Bij de Marokkanen waar ik mee opgroei, zie ik bijvoorbeeld dat hun ouders geen Nederlands spreken.

Dan denk jij bij jezelf: dan hebben wij het op zich best goed hier, want mijn ouders kunnen wel gewoon vloeiend Nederlands en hebben hier op school gezeten. Maar je leeft dan in een soort illusie.

Ik probeerde mezelf echt te leren kennen door research te doen naar mijn heritage. Daardoor werd ik gewoon steeds bewuster van het feit dat ik heel veel moest loslaten van wat ik dacht dat mijn heritage was.

Dat ik ruimte moest maken voor een nieuw ding en dat is nu Smibanese University en SMIB. Een nieuwe identiteit die is voortgevloeid uit hiphop en hiphopccultuur.

De hiphopcultuur is ook weer voortgevloeid uit bewegingen zoals The Black Panther Party, The Nation of Islam en iemand als Marcus Garvay, maar ook een Anton de Kom in ons geval als Surinamers. 

In mijn verdieping in hiphop als cultuur kwam ik informatiestromen tegen die mij bij de informatie brachten die ik moest vinden: knowledge of self.”

Black history

Professor Soortkill herinnert zich niet meer het exacte moment waarop hij op die manier met hiphop in aanraking kwam en ontdekte dat hij een bepaalde programmatie had die hij moest ontleren.

Soortkill: “Ik kan me niet specifiek het moment herinneren omdat het meer een soort van opstapeling van momenten waren. Ik vond een soort van herkenning in wat ik zag en door die herkenning ging ik me erin verdiepen.

Ik kan me bijvoorbeeld wel herinneren dat een artiest als Kanye West het vanaf minuut 1 dat hij op jonge leeftijd muziek begon uit te brengen, het heel erg over bewustwording en bewustzijn had. Dat kwam ook doordat zijn ouders in The Black Panther Party zaten.

Bij mij viel het kwartje pas later. Dat had ook gewoon te maken met mijn eigen ontwikkeling. Toen Kanye muziek begon uit te brengen was ik elf jaar.

Later in leven ben ik pas echt mijn research gaan doen. Ik was een jaar of zeventien toen ik me echt bewuster begon te worden van wat speelde en ik ook gewoon shit begon te googlen.

Een bewust moment dat ik me kan herinneren, is dat ik in een Surinaamse eettent was en op televisie zie dat Quinsy Gario en nog een paar anderen werden opgepakt bij een Zwarte Piet-demonstratie omdat ze daar met T-shirts liepen waar ‘Zwarte Piet is racisme’ opstond.

Dat was voor mij een moment van: ja man, dat is echt zo! Ik heb dat ook van thuis uit meegekregen. Ik weet nog dat mijn moeder me al op heel jonge leeftijd zei dat Sinterklaas niet bestaat. ‘Geloof niet in die bullshit, maar hou het voor je’, zei ze.

Vanaf dat moment in die eettent stond ik pas echt stil bij het onrecht. Ik weet nog dat ik het erover had met twee jongens met wie ik aan het eten was. 

Het was alsof een soort doofpot werd geopend. Een doofpot van misstanden die we eigenlijk hadden geaccepteerd als: dit is gewoon wat het is. Maar dat moment was gewoon een soort aanstichter van wat nog allemaal niet klopte. 

We worden eigenlijk altijd al gediscrimineerd. Als ik de supermarkt in loop dan loopt er een bewaker achter me aan en ik vind dat gewoon normaal.

Op dat moment, ik was toen zeventien jaar, stond ik daar voor het eerst echt bij stil. Daar is ineens een spark in mij gekomen waardoor ik me in black history ging verdiepen. Dat was wel echt een keerpunt.”

Knowledge

De black history maakt een belangrijk deel uit van Soortkills boek Smibologie. Daarbij vertelt hij ook over de vijf elementen waaruit hiphop bestaat. 

Als het over hiphop gaat, gaat het doorgaans over de rappers en de muziek. Maar hiphop is veel meer dan dat. Naast het mc’en (de rappers) maken ook dj’n, graffiti en breakdancen deel uit van hiphop.

Het vijfde element dat Soortkill met SMIB en de Smibanese University op zich neemt en uitdraagt, is knowledge. Daarover schrijft hij dat rappers als reporters, verhalenvertellers, worden gezien.

Professor Soortkill rapt zelf niet en zet binnen het hiphopcollectief SMIB met de Smibanese University het element knowledge in de wereld.

Soortkill: “Back in the days zagen rappers zichzelf ook gewoon als reporters. In Amerika noemen ze dat ook gewoon black CNN. 

Bij de andere jongens binnen SMIB zijn wel een paar rappers, maar ik koos er van minuut 1 al voor om dat niet te doen.

Het vraagt, net als een  profvoetballer, toewijding. Je moet het echt willen en er echt veel voor over hebben. Ik wist dat ik dat er niet voor over had. 

Rappers hebben mij wel heel veel geïnspireerd en ook gewoon als schrijver hebben rappers mij eigenlijk een beeld gegeven hoe ik mezelf moest gaan vinden. 

Als ik erop terugkijk waren de rappers waar ik naar luisterde wel altijd mensen die voor iets stonden.

Ik denk dat doordat ik uit een onderwijsfamilie kom, het toch de mensen die muziek met een intellectuele message brengen zijn die me meer raken, dan bijvoorbeeld een rapper die het over drugs verkopen heeft.

Toen ik echt ging luisteren naar wat ze zeiden, begon ik zeg maar de dots te connecten die ik doorheen de jaren al meekreeg.”

Keerpunt

Dat op zichzelf is interessant en ik kan me voorstellen dat de Professor op die manier veel heeft geleerd over zichzelf en zijn roots, maar het is voor hem ook een moment om te beslissen dat hij met die knowledge iets in de wereld wil zetten. Dat hij mensen wil educaten.

Soortkill: “Dat moment kwam eigenlijk pas toen ik het boek Wij slaven van Suriname van Anton de Kom las. Ik zat een keer bij het Anton de Komplein, dat is hier vijf minuten vandaan, en ik dacht: wie is deze guy eigenlijk? 

Toen ging ik gewoon googlen en niet lang daarna was ik bij mijn neefje thuis en daar hadden ze het boek liggen. Ik heb het meegenomen en in no-time uitgelezen.

Dat was het moment waarop de puzzel bij elkaar kwam. Door dat boek te lezen, leerde ik dat wij Surinamers met hetzelfde te maken hebben als wat ik in hiphop hoorde vertellen.

Vanaf  dat moment begon ik gewoon echt heel anders naar alles te kijken. Dat was echt een keerpunt.

En toen wij met SMIB begonnen, dacht ik: dit is een mogelijkheid om verschillende aspecten van mijn leven te combineren tot een purpose: enerzijds hou ik van research doen, anderzijds wil ik schrijver worden. Ik wil schrijven op mijn manier. Ik wil schrijven zoals wij als SMIB praten en dat is Smibanese.

Als je al die dingen combineert, heb je de Smibanese University, een soort van ons kenniscentrum. Wij richten ons op soortgelijke om hun mee te geven wat wij weten. Omdat de informatie die wij weten ons bevrijdt heeft, kan het ook een ander bevrijden. 

Wij zijn een brug en we communiceren informatie op een manier dat het toegankelijker is voor mensen in deze buurt en andere achterstandswijken, want dat is er nog niet.

Soortkill leest voor uit Smibologie: 

‘Wij zijn op het stimuleren van zingeving! Op wat ben je?! Begrijp je? Veel mensen lopen deze dagen rond zonder doelen, zonder streven, zonder ambitie, gedesoeuvreerd! Verdwaald! Als je ze dan vraagt wat ze willen doen, of wat ze willen worden of waarvoor ze leven, zeggen ze: 'Ik weet het niet.' De Smibanese University wilt ervoor zorgen dat a muhfucka wél weet op wat-ie is en dat-ie wel een leven filled with purpose zal leiden en dat-ie niet z'n antwoord parkeert op de verboden ik-weet-het-niet-plaats. Doelloosheid leidt tot niets, pa. Wij geloven dat je alleen geluk ervaart als je een zinvol leven leidt.’

Veel mensen zijn lost

In eerste instantie richt Prof. Soortkill zich met de Smibanese University  op de zwarte gemeenschap, maar wil zich zeker niet beperken tot zijn gemeenschap.

Soortkill: “Ik praat soms wel echt specifiek tegen hun, omdat dat gewoon moet gebeuren. Omdat ik uit dezelfde wereld kom, ben ik ook gewoon de uitgewezen persoon om dat te doen. 

Wij hebben gewoon mensen uit onze eigen gemeenschap nodig die tegen ons praten en zeggen hoe de vork in de steel zit. Als ik dat niet zou doen, zou ik mezelf en mijn gemeenschap iets ontnemen waar wij behoefte aan hebben. 

Mijn mensen hebben toch wel echt hulp nodig als het gaat om bewustwording, want heel veel zijn lost gewoon. 

Ik wil me in dat opzicht niet beperken tot alleen mijn eigen gemeenschap in de zin van mensen van hetzelfde volk. Uiteindelijk richt ik me op mensen in general. Uiteindelijk is iedereen van de wereld en is iedereen mijn mensen.”

Dat is inderdaad ook het gevoel dat ik heb bij het lezen van Smibologie en voor mij de aanleiding dat ik tegenover Prof. Soortkill zit. Ik als witte gast met allerlei privileges, die zelf geen gevolgen heeft van het koloniale verleden.

Ik vind wel, betoog ik, dat we als consument allemaal slaaf zijn gemaakt van een kapitalistisch neoliberaal systeem dat mensen  afscheidt van zichzelf. 

De Professor is onder de indruk van de Belgische cijfers: dat 2,3 miljoen mensen antidepressiva, slaap- en kalmeermiddelen slikken, zeshonderdduizend mensen langer dan een jaar ziek thuis zitten, waarvan een groot deel met een burn-out.

Ik stel dat we volgens mij in het Westen, dat inmiddels zijn tengels over de hele wereld uitspreidt, een serieus probleem hebben met het vinden van onze purpose en het niet weten wie we zijn.

In het stuk dat de Professor aan het begin van dit verhaal heeft voorgelezen, vertelt hij ook dat niemand van ons zomaar op aarde is. Dat ons leven een bedoeling heeft. Maar die weg zijn we volgens mij kwijtgeraakt.

“100 procent!” bekrachtigt Soortkill mijn stellingname. “Ik denk ook dat we daarin eigenlijk van onszelf worden weggeleid. 

Als ik rondom me zie wat gebeurt en wat ik in mijn jeugd en op school heb meegemaakt: je wordt weggeleid van jezelf en opgeleid om een functionaris binnen het systeem te zijn.

Dat kan, en dat is ook nodig, maar het moet niet zo zijn dat dit het enige is waar we ons op moeten richten. Er is meer in de wereld dan dit systeem. Dit systeem is ook ooit verzonnen. Ooit was dit systeem er niet. 

Ons geluk hangt niet af van de rol die wij vervullen binnen dit systeem. Ons geluk hangt in mijn optiek vooral af van wie wij willen zijn en of wij tot ons recht komen in deze wereld. 

Tot je recht komen heeft volgens mij te maken met wat jouw purpose is. Dat is voor sommigen een soort abstract ding ofzo.

Maar binnen de traditionele cultuur van de mensen die naar Suriname zijn gebracht, heb je iets als Winti bijvoorbeeld. Daar is het gewoon heel duidelijk: iedereen komt hier met een gave en het is de bedoeling om in het leven die gave te ontrafelen en voor je te laten werken.

Dat staat haaks op hoe we worden opgevoed en hoe wordt gedacht dat we moeten denken. Dus daar ontstaat een soort conflict en voor mij klopte het gewoon nooit. Daarom toonde ik op school vooral desinteresse, 

Ik dacht vroeger dat ik gewoon niet zo slim was. Maar het was niet perse dat ik niet zo slim was, het pad dat voor mij werd uitgevouwen wilde ik gewoon niet bewandelen. Vanaf het moment dat ik stopte met school ben ik mezelf gaan vinden. 

Wat wij met de Smibanese University willen doen is dat mensen hunzelf vinden. Dat ze tot zingeving komen. En vooral hunzelf vinden los van dit systeem. Want jezelf  vinden binnen dit systeem heeft een beperking omdat je route dan al bepaald is.

Daar merk je al dat heel veel mensen zichzelf hebben overgegeven aan iets waar ze eigenlijk helemaal geen genot uithalen. Daarom heb je dan burn-outs, depressies en lichamelijke klachten. 

Ik denk dat heel veel mensen daardoor gewoon lost zijn. Ze staan gewoon elke dag op en gaan naar hun werk, maar hebben helemaal geen idee waar ze voor leven. Eigenlijk leven ze van paycheck naar paycheck.”

Racisme is een systeemfout

In die zin, zeg ik tegen de Professor, is racisme volgens mij een systeemfout. Dat zwarte mensen als een zondebok worden aangewezen. En als je mensen een zondebok geeft, kan je ze afleiden van waar het eigenlijk echt over zou moeten gaan. 

Ik lees in het boek van de Professor over problemen en existentie waar de witte mens ook mee struggelt en ik denk dat alleen dat besef al wit en zwart weer bij elkaar kan brengen. We zijn gewoon hetzelfde.

“Klopt, klopt”, zegt de Professor. “Het is denk ik ook gewoon verdeel en heers als in: dan verschuif je het probleem. En de partij die de verdeling creëert die heerst. 

Het zijn eigenlijk gewoon machthebbers. Punt. Het zijn gewoon machthebbers en die machthebbers oefenen macht uit door ons te verdelen en door ons naar elkaar te laten kijken. 

Er wordt eigenlijk bewust een soort onwetendheid gecreëerd waardoor er verdeeldheid komt zodat de machthebbers kunnen blijven heersen. 

Ik denk dat als mensen gewoon verder kijken dan hun neus lang is en wakker worden, dan … Zo ingewikkeld is het niet: als je onwetend bent, dan kies je er ook gewoon voor. 

Het is een soort paradox, want ik denk dat het ook voor witte mensen misleidend is. Jullie hebben bepaalde privileges en problemen die andere volkeren hebben, ervaren jullie niet. Dus moet het voor jullie wel een soort van goed zijn. 

Maar dat is eigenlijk ook niet het geval. Als ik kijk naar Nederlanders dan zie ik mensen met burn-out, mensen die roken en in het weekend zoveel mogelijk willen drinken om maandag weer sip op kantoor te zitten. 

Ik zag een kledingmerk dat 'I hate Mondays' heet. Dan denk ik: waarom haat je een maandag? Waarom omarm je het feit dat je maandag haat? 

Maar iedereen leidt eigenlijk onder dat soort shit, maar het idee dat ik het beter heb dan jij is voor heel veel mensen een troost. 

Heel veel problemen zijn in mijn optiek bijwerkingen van het kapitalistische systeem en gewoon de wil van mensen om te heersen en om macht te hebben.

Maar ik geloof dat een hogere macht ons elkaar heeft gegeven, om het met al onze verschillende kleuren en afkomsten met elkaar uit te vogelen.

En niet een soort van ieder voor zich en zoek het maar uit, en jij niet en ik wel. Ik denk niet dat dat de bedoeling is. Het ziet er niet naar uit alsof dat de bedoeling is. We verliezen allemaal op die manier. 

Op een paar machthebbers na, maar volgens mij verliezen hun ook, man. Die mensen zijn ook niet gelukkig. Daar zit je dan met al dat geld en al die problemen en je moet de hele dag je best doen om mensen voor de gek te houden. Ik denk dat je daar ook niet gelukkig van wordt.”

Eigen leven leven

“Eigenlijk spuug ik met mijn boek op het systeem,” gaat Soortkill verder, “vind je leven daarbuiten!”

Belangrijker dan dat je op het systeem spuugt, zeg ik tegen hem, is volgens mij dat je in je boek schrijft dat een van je belangrijkste lessen uit hiphop is dat je zelf verantwoordelijkheid moet nemen voor je leven.

“Ja, ja,” zegt hij.

We kunnen blijven spugen op het systeem, maar daardoor verandert het niet. Maar door zelf je eigen leven te gaan leven en dat te verbinden met anderen kan je wel iets veranderen, stel ik.

“Ja. 100 procent” zegt de Professor. “Ik denk dat dat ook het belangrijkste is wat wij bij de Smibanese University doen en ik met dit boek wil overbrengen.”

Laatst zei iemand: ‘Werk is er voor de mens en niet andersom.’ Maar heel veel mensen leven in dienst van werk. Dan verspil je gewoon de kostbare tijd die je hebt gekregen, en ik denk dat je dat moet bevechten. 

Dat bevecht je door ten eerste bewust te worden en vanuit daar een verantwoordelijkheid neemt voor je leven.

Elke artiest binnen hiphop is eigenlijk iemand die van niets iets heeft gemaakt. Als je dus een fan bent van een bepaald persoon krijg je indirect gewoon als message: jij kan ook van niets iets maken. 

Iemand als Kanye West zei dat ook al van in het begin van zijn carrière: als je fan bent van mij, ben je eigenlijk gewoon een fan van jezelf. Hij staat voor zelfvertrouwen. 

Hij is ook echt een voorbeeld van iemand van wie altijd aan zijn kunnen werd getwijfeld. Maar over de dingen die hij vandaag doet, heeft hij vijfentwintig jaar geleden al gezegd dat hij ze zou doen. 

Dat soort verhalen heb je binnen hiphop continu. Je hebt continu mensen die vanuit een soort uitzichtloze positie een bepaalde spark zijn gaan najagen en daardoor een soort van zingeving voor henzelf zijn gaan scheppen. 

Daarom is hiphop ook gewoon een soort guideline hoe je je leven moet aanpakken: geloof gewoon in jezelf en ga voor hetgeen je zou willen zien gebeuren.

Wij van SMIB zelf zijn ook zo: allemaal hadden we een heel uitzichtloze positie. Niemand van ons heeft echt school afgerond of iets dergelijks. Als we onszelf zouden definiëren door statistieken, dan zouden we niks van ons leven maken. Niks. 

Maar voor ons allemaal is hiphop dat ding geweest wat ons het zicht gaf: ja man, we gaan het gewoon zo doen! En zo is het ook gewoon gegaan. 

En dat is de message die hiphop mensen wil meegeven: geloof gewoon in jezelf. Ja, daar begint het wel man. Dat is echt waar het begint. Hiphop is dus eigenlijk gewoon een soort heel de tijd coming of age.

Zo zijn we terug bij de uitspraak van Soortkills oom dat hij in het begin van ons gesprek voorlas. 

“Jonge, te a bribi no deh, a wonder no p’sa! Als je niet in het wonder gelooft, gaat het ook niet verschijnen” zegt Professor Soortkill.

Eleven-point-program

Aan het slot van zijn boek reikt de Professor een eleven-point-program aan om verantwoordelijkheid voor je leven te nemen, het voor je te laten werken en het wonder te laten verschijnen.

Dat programma begint met je mindset, wat voor mij als een synoniem voor verhaal klinkt. Het verhaal dat in je hoofd zit of daarin is gestopt. 

“Ja, dat is het ook gewoon. Wij willen met de Smibanese University een soort mindframe aanbieden dat je kan eigenen en dan gaat het leven meer voor je werken. 

En die eleven-point-program is geïnspireerd op hoe The Black Panther Party een ten-point-program had. Dat was in een heel andere tijd dus hun hadden heel andere strevens.

Ik nam het als een kader waarbinnen ik de principes van de Smibanese University wilde formuleren. De insteek is anders, want het is vooral gericht op dingen die het innerlijk betreffen.

Sowieso punt 1 is knowledge of self, Dat is ook gewoon echt waar het begint, maar dat is ook weer een eeuwenoud principe toch? Know thyself.

‘Lees iets, leer iets’ is het volgende. Punt 3 is: know your heritage. Je hebt dan nog ‘Discipline yourself’: je moet gewoon discipline kweken in jezelf.  Je moet functioneel eten. Je moet je lichaam onderhouden. 

Het zijn allemaal dingen die te maken hebben met je innerlijk. Punt 10 is build the prolific family. Alle dingen die je jezelf aanleert door ons program moet je ook overdragen in je directe omgeving.

Je familie is niet alleen de familie die je sticht, het zijn ook de mensen die je uitkiest om het leven mee te delen. Eigenlijk zijn al die punten erop gericht om jouw innerlijke welzijn op te bouwen naar een punt dat je de wereld aankan.”

Het boek ‘Smibologie Each one teach one’ van Prof. Soortkill is uitgegeven door Uitgeverij Pluim, 2023, paperback, 365 pagina’s. Je kan ‘Smibologie’ hier online bestellen, of het in de plaatselijke boekhandel kopen.

Meer weten? @prof.soortkill op Insta, website SMIB Worldwide en website Smibanese University.

Een vraag aan jou voordat je hier vertrekt …

Wat ons interesseert is wat de Re-stories die we maken met je doen. Het gaat niet alleen om bereiken, maar vooral om beraken.

Jij bent ook een soort kill of kan het zijn … wie wil jij zijn en hoe wil jij tot je recht komen in deze wereld?

We horen het graag van je in de comments hieronder …