Zo buiten, zo binnen. In de zoektocht naar een nieuw verhaal gaat het vaak over de hardware - economie, technologie, wet- en regelgeving. Minder vaak gaat het over de software: hoe we denken, kijken en voelen. Daarom deel ik elke week een dagboekfragment om je te laten stilstaan en met andere ogen te zien. Een ontdekkingstocht naar wat de spiegels van het leven ons voorhouden.

Vanmorgen wandelde ik met onze dochter naar het station. Er hing een wolk van frustratie boven ons: de opslag van haar telefoon is vol en daarmee blokkeert Whatsapp. Niet meer bereikbaar. Ten minste, zo voelt het voor haar.

Op de terugweg drong het langzaam tot me door dat het op dit moment voor mij ook zo voelt: mijn opslag is vol. Frustratie. Proberen fixen door snel een paar meetings te schrappen of te kijken waar ik dingen kan doorschuiven, verder in mijn agenda of door naar anderen. Zodat ik weer net genoeg opslag vrij heb om door te gaan.

Dit lijkt me niet de bedoeling. Tijdens de eerste lockdown voelde ik me zo vrij: alles mag, niks moet.

Ik denk dat ik het nog eens ga proberen: terug naar ‘fabrieksinstellingen’. En dan opnieuw beginnen. Dicht bij mezelf.