📖 Walking dinner met de buren
Zo buiten, zo binnen. In de zoektocht naar een nieuw verhaal gaat het vaak over de hardware - economie, technologie, wet- en regelgeving. Minder vaak gaat het over de software: hoe we denken, kijken en voelen. Daarom deel ik tweewekelijks een dagboekfragment om even stil te staan en met andere ogen te zien. Een ontdekkingstocht naar wat de spiegels van het leven ons voorhouden. Met als doel de kijk van de mens op zichzelf te veranderen en zo bij te dragen aan een nieuw verhaal dat hoop geeft en activeert.
Een vriend vertelde ons over een walking dinner die ze organiseerden met de hele straat. Elke gang van het menu wordt door een andere buur klaargemaakt. En voor elke gang schuif je aan aan tafel in een ander huis met andere buren.
Als Leym-an sprak me zo een verbindende activiteit gelijk aan en ik ging verder op onderzoek.
Het concept is blijkbaar al ontstaan in 1898. Toen noemde het ‘progressive dinner’. Op internet vind je veel informatie onder de naam ‘running dinner’.
Zelf vind ik de wereld al snel genoeg, dus ‘walking dinner’ was voor mij de ideale activiteit om onze buren te leren kennen.
Sinds een kleine twee jaar wonen we in een begijnhof. Omdat het begijnhof ommuurd is, zou je denken dat het een soort community is.
Maar omdat ook elk huis een hoge muur heeft, weten we eigenlijk niet wie en wat achter elke muur en deur verborgen zit.
Samen met twee buurvrouwen startte ik het idee voor een walking dinner om elkaar als buren beter te leren kennen.
En na veel voorbereiding, is het zover. Een uur voor aanvang krijgen de buren die zich inschreven een envelopje in de bus met daarop het huisnummer waar ze verwacht worden.
Tijdens het voorgerecht, een envelopje met het huisnummer voor het hoofdgerecht. En dan nog een keer voor het nagerecht.
Het is steeds opnieuw een verrassing, zowel voor de kok als voor de tafelgasten. Wie komt straks aan mijn deur bellen? Hoe gaat het volgende huis eruitzien? Met wie ga ik straks aan tafel zitten?
De avond eindigt met alle buren samen in een grote zaal. Om na te praten, te horen wie wat gegeten heeft en om samen een slaapmutsje te drinken.
De jongeren van het begijnhof hebben samen gezelschapsspelletjes gespeeld en pizza gegeten. Ze waren zelf versteld dat ze met zoveel leeftijdsgenoten in het begijnhof wonen.
Ondertussen zijn we een maand verder en nóg hoor ik enthousiaste reacties: mensen hebben - hoewel ze hier al veertig jaar wonen - nieuwe contacten gelegd.
En weet je wat ik nu pas ontdek bij het schrijven van dit verhaal?
Ik vond het namelijk moeilijk om de puzzel te leggen zodat de mensen niet (te vaak) bij elkaar aan tafel zaten.
Blijkbaar is die puzzel echt niet gemakkelijk. In 1967 werd dit het Oberwolfachprobleem genoemd en voorgelegd op de wiskundeconferentie aldaar.
Een vraag aan jou voordat je hier vertrekt …
Wat ons interesseert is wat de Re-stories die we maken met je doen. Het gaat niet alleen om bereiken, maar vooral om beraken.
Welk mooi idee ken jij om mensen bij elkaar te brengen?
We horen het graag van je in de comments hieronder …