📖 Steeds meer superrijken hebben een ‘apocalypse-verzekering’: maken zij zich terecht zorgen over de ineenstorting?
Foto door Joel Holland via Unsplash
Al jaren zijn er tekenen dat een survival of the richest gaande is. Ze verzekeren zich tegen een naderende apocalypse. Maken zij zich terecht zorgen? Ja, zeggen onafhankelijk onderzoekers Pablo Servigne en Raphaël Stevens die waarschuwen voor de ineenstorting van onze huidige industriële beschaving, maar die tegelijk - net als wij - wijzen op de kansen om het anders te gaan doen.
Uit een betrouwbare anonieme bron vernemen we dat nogal wat rijke landgenoten de jongste tijd in alle stilte de nodige formaliteiten aan het vervullen zijn om Zwitsers staatsburger te worden. Dit om op die manier aan de grijparmen van de Belgische staat te ontsnappen als die zijn torenhoge schulden niet meer kan betalen.
Het is een zoveelste teken van de survival of the richest.
De tech-elite heeft een plan om de apocalypse te overleven: ze willen ons achterlaten is te lezen op de flaptekst van Douglas Rushkoffs boek Survival of the Richest: Escape Fantasies of the Tech Billionaires.
Het boek opent met een veelzeggend verhaal: voor een bedrag dat gelijk staat aan een derde van zijn jaarsalaris als professor vliegt Rushkoff naar een luxueus resort om vijf ultravermogende mannen te adviseren over hoe ze de ineenstorting van de beschaving kunnen overleven.
Ze denken daarbij onder meer aan robots als persoonlijke lijfwachten.
“"Het is opvallend maar niet onverwacht,” zo schrijft Rushkoff, “dat ze hun macht en rijkdom niet zien als een hulpmiddel of hefboom om de apocalypse af te wenden, maar vooral om nog meer in te zetten op technologie.
Ze zijn ervan overtuigd dat technologie op de een of andere manier de wetten van de fysica, de economie en de ethiek zal breken, zodat ze kunnen ontsnappen aan de ondergang van de beschaving die ze zelf aan het creëren zijn.”
Apocalypse-verzekering
Het boek van Douglas Rushkoff is niet het eerste dat vertelt over de survival of the richest.
In 2017 publiceerde The New Yorker een artikel over hoe de superrijken zich voorbereiden op doomsday, de dag des oordeels. De dag waarop alles ineenstort.
Het artikel start met het verhaal van de dan 33-jarige Steve Hoffman, CEO van Reddit, die bijziend is en zijn ogen heeft laten laseren.
Omdat, zo vertelt de Reddit-CEO aan journalist Evan Osnos: “Als de wereld eindigt - en zelfs als die niet eindigt, maar we in problemen verkeren - dan wordt het problematisch om aan contactlenzen of een bril te geraken. Zonder hen, ben ik verloren.”
Hoffman schat dat meer dan de helft van zijn collega-miljardairs in Silicon Valley een ‘apocalypse-verzekering’ heeft in de vorm van een toevluchtsoord binnen of buiten de Verenigde Staten.
Ze kopen landingsbanen en boerderijen in Nieuw-Zeeland. In privégroepen op Facebook wisselen rijke survivalists tips uit over gasmaskers, bunkers en locaties die veilig zijn voor de effecten van klimaatverandering.
Survivalists worden deze Doomsday Preppers, aan wie National Geographic zelfs een serie wijdde, ook wel genoemd.
Op Osnos’ vraag waar ze dan bang voor zijn, antwoordt Hoffman: “Dat verschilt, maar velen maken zich zorgen dat als artificiële intelligentie een groot deel van het werk overneemt - en gezien de recente doorbraak van Chat GPT is dit thema vandaag meer brandend actueel dan in 2017 - dat een weerslag heeft op Silicon Valley: gaat het land zich dan keren tegen de rijken? Keert zich dat tegen technologische innovatie? Gaat dat maatschappelijke verstoring veroorzaken?”
De hooivorken komen
Het inkomen van de meeste mensen is de laatste decennia nauwelijks gegroeid, stelt Ray Dalio, de oprichter van hedgefund Bridgewater Associates en wiens vermogen op bijna 18 miljard dollar wordt geraamd, vast in een artikel op LinkedIn.
Dat de inkomensgroei stagneert, draagt bij aan zijn idee dat het systeem stuk is: “Er is steeds meer geld nodig voor het betalen van pensioenen en de zorg, terwijl de mensen van wie dat geld moet komen niet genoeg hebben om aan hun eigen verplichtingen te voldoen”, zo schrijft hij.
Die groeiende kloof draagt volgens hem een existentieel risico in zich. Het verzwakt de economie - waarbij Dalio enkel kijkt naar die van de Verenigde Staten - en leidt tot conflict.
Een existentieel risico dat zich uiteindelijk tegen de elite zal keren, vreesde Nick Hanauer al in 2014. Zijn veelbekeken TEDtalk heeft de veelzeggende titel: ‘Ben op je hoede mede-plutocrats, de hooivorken komen eraan’.
Ongelijkheid op zich is volgens hem niet het probleem: “Een beetje ongelijkheid is nodig om een kapitalistische democratie goed te laten functioneren. Het probleem is dat de ongelijkheid nog nooit zo hoog is geweest als vandaag en de kloof wordt elke dag groter.”
Maar, zo waarschuwt Hanauer: “Als welvaart, macht en inkomen zich blijven concentreren aan de tippy top’ zal onze samenleving van een kapitalistische democratie veranderen in een ‘neo-feodale rentier’ samenleving, zoals het Frankrijk uit de 18de eeuw van voor de revolutie”.
En, de periode waarin we nu leven, is vergelijkbaar met een revolutionair tijdperk als de Franse revolutie, zo maakt economiefilosoof Rogier De Langhe duidelijk in Disrupt Jezelf, het boek dat ik samen met Elke Leyman schreef.
En dus had de onepercenter Hanauer reeds in 2014 een boodschap voor zijn mede-plutocraten en zillionaires: “Wakker worden! Het kan zo niet blijven duren.
Als we de opvallende economische ongelijkheid in onze samenleving niet oplossen, zullen de hooivorken ons komen halen. Dat is geen kwestie van ‘of’, maar ‘wanneer’”.
Het is volgens J.P. Morgan Chase CEO Jamie Dimon inderdaad overduidelijk dat een groot deel van de Amerikanen achterblijven. Ze kunnen zich geen onverwachte rekening, hoge medische kosten of een dure autoreparatie veroorloven.
Dichter bij huis is dit ook het signaal dat de Gele Hesjes afgeven. En die signalen zijn alleen maar sterker geworden sinds de coronacrisis en sinds de energieprijzen door het dak gingen.
Met andere woorden: de kloof tussen arm en rijk groeit. Die kloof zal enkel blijven groeien als we er niets aan doen, erkende Warren Buffett in 2019, dus nog vóór de coronacrisis.
Ongelijkheid kan tot een ineenstorting leiden
Ach ja, als je geld hebt, kan je gekke dingen doen.
Of is het doemdenken van de superrijken van Silicon Valley zo gek nog niet en maken ze zich terecht zorgen over de effecten van ongelijkheid en klimaatverandering?
Nou en of hun zorg terecht is, betogen Pablo Servigne en Raphaël Stevens, auteurs van Comment tout peut s’effondrer, dat in het Nederlands de titel ‘Hoe alles ineen kan storten’ zou krijgen.
En ongelijkheid kan tot een ineenstorting leiden. In hun boek haalt het tweetal daarvoor het HANDY-model (Human and Nature Dynamics) aan.
Deze door de NASA gefinancierde studie toont aan dat maatschappijen waarin ongelijkheid heerst, sneller ineenstorten dan maatschappijen die gelijkheid nastreven.
In de samenlevingen waarin ongelijkheid heerst neemt ook opzichtige consumptie toe, waarbij zowel armen als rijken onzinnige aankopen doen om hun status te verhogen dan wel te bevestigen.
Het HANDY-model toont volgens Servigne en Stevens ook aan dat de rijke klasse de arbeidersklasse kan vernietigen door ze steeds meer uit te buiten.
Daarover vertelden ze in een interview met Bastamag: “Vreemd genoeg beantwoordt dit aan het bezuinigingsbeleid dat momenteel wordt gevoerd en dat de overlevingscapaciteit van de allerarmsten beperkt.
Doordat ze de rijkdommen opstapelt, zal de rijke elite de ineenstorting pas na de allerarmsten ondergaan. Dat verblindt haar en zorgt ervoor dat ze de situatie blijft ontkennen.”
Patrick Fore via Unsplash
Collapsologie
Ik sprak zelf in 2017 met Pablo Servigne en Raphaël Stevens in Brussel vlak voor hun lezing bij The Shift, het Belgisch referentienetwerk voor duurzaamheid.
De Fransman Pablo Servigne (rechts op de foto) studeerde Biologie aan de Université Libre de Bruxelles (ULB) en verdiepte zich in klimaat en biodiversiteit. Daarbij stuitte hij in wetenschappelijke artikels op de term collapse.
Aan de ULB ontmoet hij de Belg Raphaël Stevens, (links op de foto) die voor hij weer ging studeren een consultancybedrijf rond biomimicry oprichtte om de kennis uit de natuur in designlabs en bedrijven te brengen. Tijdens zijn studie naar complexe systemen stuit ook hij op de term collapse.
Collapsologisten noemen ze zichzelf.
En als het tweetal het over collapsologie heeft, dan hebben ze het over de ‘collapse’ van de hedendaagse geglobaliseerde samenleving zoals geformuleerd door voormalig Frans minister van Leefmilieu Yves Cochet: het proces waarbij door de overheid gecontroleerde diensten uiteindelijk niet meer in staat zijn om voor de meerderheid van de bevolking in de basisbehoeften (water, voedsel, onderdak, kleding, energie, mobiliteit en veiligheid) te voorzien.
Niet ondenkbaar toch?
In een interview met Le Point naar aanleiding van het verschijnen van Cochets essay Devant l'effondrement over de collapsologie voorspelt Yves Cochet dat de wereld zoals we die nu kennen tegen 2030 ineen is gestort.
“De helft van de wereldbevolking is dan omgekomen. Ik kan er misschien een paar jaar naast zitten”, voegt hij er nog aan toe.
De ineenstorting heeft geen specifieke oorzaak vertelt de voormalige minister aan Le Point.
Yves Cochet: “De ineenstorting van onze thermo-industriële beschaving zal systemisch en wereldwijd zijn, omdat vandaag alles met elkaar is verbonden.
Of het nu de verhoging van de prijs op een vat olie, het failliet van het bankensysteem of het plotseling verdwijnen van de biodiversiteit is, het een zal het ander meesleuren.”
Bron: Doughnut Economics - Wikipedia
Planetaire grenzen
“Collapsologie”, zo legt Stevens uit, “is een mix van geschiedenis en futurisme. Het combineert wat we weten uit het verleden met wat we vanuit die wetenschap kunnen voorspellen over de toekomst.”
Die toekomst is volgens Servigne en Stevens niet rooskleurig.
Hun boek over hoe alles ineen kan storten is het resultaat van vier jaar onderzoek, waarbij ze honderden wetenschappelijke artikels en boeken over de negen aan het Stockholm Resilience Center wetenschappelijk vastgestelde planetaire grenzen aan processen van het systeem Aarde bestudeerden.
Die systemen, die essentieel zijn voor het functioneren van onze planeet, zijn: klimaat, biodiversiteit, landgebruik, verzuring van de oceanen, zoetwaterverbruik, chemische verontreiniging, stratosferische ozonlaag, de stikstof- en fosforkringloop en de atmosferische aerosolbelasting.
Deze negen processen reguleren volgens het Stockholm Resilience Center de stabiliteit en veerkracht van ons aardse systeem. Binnen de grenzen van deze planetaire processen kan de mensheid overleven.
Als deze grenzen van deze planetaire processen worden overschreden, veroorzaakt dit grootschalige, plotselinge en onomkeerbare veranderingen in het milieu.
Voor vier van die negen grenzen zijn we het tipping point voorbij, zo maken Servigne en Stevens duidelijk: klimaatverandering, afnemende biodiversiteit, landgebruik en de stikstof- en fosforkringloop.
“Het zijn complexe systemen”, zegt Stevens, “en als complexe systemen te moeilijk worden om te controleren, is het onvoorspelbaar hoe ze reageren.
Eenmaal de grens is overschreden, zijn ze vaak onomkeerbaar. Jared Diamond toonde al aan dat er een tipping point is waarop de complexiteit te duur wordt om te managen en een samenleving ineenstort.”
“Die ineenstorting is gaande. Ze is nog niet definitief, maar wel zeer waarschijnlijk,” zegt Servigne zacht en oprecht bezorgd. “We verzamelden een massa aan informatie en linkten die aan elkaar en wat daar is uitgekomen is behoorlijk indrukwekkend”, vindt hij.
Het blijkt dat alle problemen waar we vandaag mee kampen, van het naderen van peak oil, waarbij niet meer voldoende energie is om door te gaan, de opwarming van de aarde, het uitsterven van soorten tot het onder druk staan van het financiële systeem, aan elkaar gelinkt zijn.”
Aan die interdisciplinaire kijk ontbreekt het, zo meent het tweetal en die willen ze met hun boek invullen. Op Re-story vertelde onder meer ook Minister van staat Mark Eyskens hoe belangrijk iterdisciplinariteit is..
Pablo Servigne (rechts) en Raphaël Stevens (links) tijdens hun lezing bij Teh Shift in Brussel
Sociaal-technische vergrendeling
De groei van onze huidige thermo-industriële beschaving illustreren Pablo Servigne en Raphael Stevens in hun boek en tijdens hun lezing bij The Shift in Brussel met het voorbeeld van de auto.
Die versnelt op exponentiële wijze, tot in het oneindige, maar we rijden op de reservetank: het moment van peak oil, waarbij er niet meer voldoende energie is om door te gaan, is aangebroken.
Maar we gooien het stuur nog altijd niet om. En als we dat niet doen, dreigt de ineenstorting van onze economie en maatschappij.
Wat die ineenstorting bemoeilijkt, zo vertelden ze in een interview met Bastamag-journalist Ivan Du Roy, is dat er sprake is van een sociaal-technische vergrendeling: het moment waarop een technologie opduikt, onze maatschappij overspoelt en haar op economisch, cultureel en juridisch vlak vergrendelt en verhindert dat er andere, meer performante en duurzame innovaties tot stand komen.
Onze maatschappij blijft steunen op technologische keuzes die steeds inefficiënter zijn, zoals met aardolie en haar derivaten.
Volgens Servigne en Stevens moeten we dan ook uit dat thermo-industriële systeem stappen, maar dat heeft de nodige consequenties: het betekent dat we ons anders moeten gaan verplaatsen, anders gaan kleden, eten en wonen. En dat kunnen we alleen maar doen als we het collectief doen.
Veel mensen zien het niet en ontkennen
Ondanks duidelijk merkbare veranderingen in het klimaat, zeker de afgelopen zes jaar, blijven sommigen de klimaatverandering ontkennen.
Servigne: “Het valt me op dat heel veel mensen de ineenstorting niet zien. Daarnaast zijn er ook veel mensen die wel de kennis hebben, maar het niet geloven. En er is een deel voor wie ons boek bevestigt wat zij intuïtief al aanvoelden.
Ze zijn opgelucht en voelen zich bevestigd door ons onderzoek. Dat dit niet alleen in hun hoofd leeft. Ze zijn dankbaar dat ze er nu over kunnen praten. Dat is ook nodig, omdat het besef van de collapse te groot is om alleen te dragen.
Het punt is dat je het door de wetenschap kan begrijpen, maar alleen met emoties ontstaat beweging en kunnen mensen elkaar vinden en verbinden. Dat is ons doel.
En het is vrij uitzonderlijk voor de wetenschappelijke wereld dat we worden uitgenodigd om te komen praten over emoties. Maar ook in de politiek hangt het in de lucht: mensen willen praten over emoties.”
Angst, boosheid, verdriet, schaamte en schuldgevoel: het onderzoek ging ook met de nodige emotie gepaard. Pablo Servigne was vooral kwaad en voelde zich depressief.
In lijn met de fasen van rouwverwerking en het omgaan met verlies van Kübler-Ross zit het tweetal ondertussen in de acceptatiefase.
Ze begrijpen de emotionele reactie van mensen die het boek hebben gelezen en hun lezingen bijwonen heel goed.
Stevens: “We zeggen hen dat hun emoties normaal zijn. Het is normaal: waar we van houden, wordt kapotgemaakt. Het is aan het instorten.
We zijn geneigd die negatieve emoties af te wijzen, maar we moeten ze juist omarmen, omdat het proces van acceptatie nodig is om daarna in actie te schieten. Als je dit begrijpt, weet je wat je te doen staat.”
Servigne: “Dus als je slim bent, goed geïnformeerd bent, erin gelooft en meer dan genoeg geld hebt, dan is het makkelijk om te handelen. Het snelste wat je dan kan doen, is een stuk land of een boerderij in the middle of nowhere kopen.”
Of ze dan in Nieuw-Zeeland gevrijwaard blijven van de ineenstorting, weten ze niet, maar zo zegt Stevens: “Het is ver weg van hier, van deze gekte. Het is er niet te warm en niet te koud. Ze hebben geen kerncentrales. En ze spreken er Engels, dus het is een vrij logische bestemming.”
Om ons gesprek positief en hoopvol af te sluiten vroeg ik de twee of ze ook nog iets hoopvols kunnen zeggen.
“Waarover?”, vraagt Stevens lachend.
“Dwing me daar niet toe,” zegt ook Servigne met een spaarzame lach. “Hoop is riskant, omdat het je kan verblinden. Ik las ooit eens dat ze in het boeddhisme niet van het woord hoop houden, omdat hoop je aandacht afleidt van het nu. En we moeten absoluut in het nu blijven en in actie schieten. We moeten nu iets doen.”
Billionaire tears
Natuurlijk leiden de uitingen van deze superrijken in de gepolariseerde samenleving van vandaag tot hoongelach en maakt heel wat opinies los. De Nederlandse groep Klein Orkest zong het al zo mooi in de hit 'Over de Muur': Alleen als je geld hebt, is de vrijheid niet duur.
De oprechtheid van de miljardairs wordt in twijfel getrokken.
Maar Maar we kunnen er niet naast kijken dat de laatste tijd steeds meer superrijken nattigheid voelen en schrik hebben dat we in een tijd belanden zoals die van de Grote Depressie van de jaren dertig van de vorige eeuw.
Een groot verschil met de Grote Depressie is dat de superrijken vandaag wel kritiek uiten op het kapitalisme. Dat deden de superrijken in de jaren dertig van de vorige eeuw niet. En ook de politiek van vandaag hoor je er niet over.
Ray Dalio maakt in zijn LinkedIn-post een belangrijk punt: “Ik denk dat de meeste kapitalisten niet weten hoe ze de economische taart goed moeten verdelen en de meeste socialisten niet weten hoe ze die taart goed moeten laten groeien.”
Maar we bevinden ons volgens Dalio op een moment in de tijd waarop mensen met een verschillend ideologisch gedachtegoed samenwerken om het systeem vakkundig opnieuw te ontwerpen zodat het de taart zowel goed verdeelt als goed laat groeien.
Of we zullen in een groot conflict terechtkomen en een soort revolutie beleven die vrijwel iedereen pijn zal doen en de taart zal doen krimpen.”
Het chaos-punt
De opties die Ray Dalio hier schetst, sluiten aan bij wat we vanuit de chaostheorie weten. We naderen het chaos-punt: de wereld staat op een tweesprong, wordt het de apocalypse of een doorbraak?
In dit verhaal lijkt doem en verdoemenis de overhand te nemen en lijken we eerder op een apocalypse dan een doorbraak af te stevenen.
Wat we in ieder geval kunnen vaststellen is dat de chaos sinds Pablo Servigne en Raphaël Stevens in hun boek uiteen hebben gezet hoe alles ineen kan storten en ik hen in 2017 sprak alleen maar is toegenomen. We zijn het chaos-punt nog dichter genaderd.
Bij de start van Re-story eind 2019 schreef ik daarover in De wereld op een tweesprong dat het erop lijkt dat de Belgische fysisch-chemicus Ilya Prigogine met zijn chaostheorie, waarvoor hij in 1977 de Nobelprijs voor de Scheikunde kreeg, haarfijn duidelijk maakt waar we ons als mensheid vandaag bevinden: op de drempel van een nieuw tijdperk.
Een doorbraak is nog altijd mogelijk.
Dat is ook het vertrekpunt van het Het kan wél anders-manifest van Re-story, dat vandaag als coöperatieve vennootschap twee kaarsjes uitblaast. Hieronder het integrale manifest dat ook door Elke Leyman werd gedeclameerd onder de stadshal in Gent. Daar knipte ook Gents burgemeester Mathias Declercq een lintje door voor de officiele start van de inmiddels ook erkende cooperatieve vennootschap Re-story.
Het kan wél anders
We zijn op een punt gekomen waarop onze natuur, economie en samenleving gigantisch onder druk staan. Alles zegt dat de duurzaamheid van al die systemen haar grens heeft bereikt en hier en daar zelfs al is overschreden.
Net als jij zien en horen wij dat ook het uithoudingsvermogen van mensen op de proef wordt gesteld: van de eindjes aan elkaar knopen, eenzaamheid, angst voor de toekomst, vastlopen in burn-out of depressie tot zelfs zelfmoord.
En toch draait de wereld door, omdat de algemene teneur al decennialang is: er is geen alternatief.
Zelfs na de financiële crisis van 2008 en de coronapandemie, lijkt de grote meerderheid van de mensen er vanuit te gaan dat er geen alternatief is en klinkt de roep voor een terugkeer naar het ‘oude normaal’.
Alles zegt dat we dat volgens ons niet meer moeten willen. En toch blijven grote delen van de economie en de maatschappij uit hetzelfde vaatje tappen.
Omdat dit een ‘normaal’ is dat bekend is. Ook al is het een oud, verkrampt en ziekmakend ‘normaal’ dat voor chaos, onrust en onzekerheid zorgt. En mensen verdeelt.
Het klassieke verhaal heeft mensen doen geloven dat ze het allemaal alleen moeten én kunnen doen. Daardoor zijn we als samenleving vergeten dat we eigenlijk een community zijn. Ja, mensen leven nog wel samen, maar zijn niet verbonden. Niet met zichzelf, niet met elkaar.
Op zoek naar evenwicht, een echt normaal, vinden wij dat de tijd nu een nieuw verhaal nodig heeft.
Een nieuw verhaal om in te geloven.
Een nieuw verhaal brengt een nieuw perspectief op de werkelijkheid.
Een nieuw verhaal werkt bevrijdend, omdat we dan het oude verhaal - dat oude normaal - kunnen loslaten.
De vraag is: hoe dan?
Die vraag gaan wij samen beantwoorden.
In vruchtbare aarde, met de juiste hoeveelheid zonlicht en water, kan een zaadje snel groeien. Zo kan ook een samenleving tot bloei komen als er een ondergrond is van betrokkenheid en een besef van wederzijdse afhankelijkheid.
Die ondergrond wil Re-story zijn. Een plek waar mensen hun innerlijke kracht, persoonlijke eigenheid en dromen samenleggen.
Een community die elkaar helpt aan de slag te gaan en in beweging te komen.
Een plek om thuis te komen, elkaar werkelijk te ontmoeten en verbinding te ervaren en voelen. Die verbinding, is nodig om wezenlijk te veranderen.
Samen kunnen wij het tij keren, als we de toekomst als een gezamenlijke onderneming zien. Een onderneming als een zoektocht, een ontdekkingsreis.
Daarom vormen we een gemeenschap, die samen op zoek gaat, zich verwondert en ontdekt. Leeft, leert, werkt, speelt. Gewoon is. Met en voor elkaar.
Deze onderneming heeft ook een juridische vorm: een coöperatieve vennootschap. Als coöperant ben je dus aandeelhouder van een nieuw levensvatbaar verhaal. Een gezamenlijke onderneming voor de toekomst.
Dus … Hoog tijd voor een nieuw verhaal
Omdat als we gezamenlijk actie ondernemen, we ook kunnen kiezen voor een totaal nieuwe wereld. In een vervolg op Comment tout peut s’effondrer schreven Pablo Servigne en Raphaël Stevens Une autre fin du monde est possbile.
Als die apocalyps waartegen de superrijken zich verzekeren inderdaad gebeurt, dan nog is het mogelijk om iets nieuws op te bouwen.
We kunnen collapsologie omzetten in collapsosofie (zoals kompaan Geert Degrande in dit LinkedIn-artikel beschrijft).
En we kunnen vanuit onze innerlije overtuigingen rond de verbinding die we met Re-story creëren stappen zetten naar dat andere “einde van de wereld”, zodat na de pijnlijke barensweeën die we momenteel op zoveel vlakken meemaken, uiteindelijk leiden tot prachtig nieuw leven.
En waarom zouden we dat niet doen? De apcolaypsverzekering is uiteindelijk niets anders dan de emanatie van wat we op zoveel andere vlakken zien: het proberen in stand houden van wat niet meer in stand te houden is.
Het is hoog tijd voor een nieuw verhaal ... Re-story!
Zo kan ook jij deel zijn van een nieuw toekomstverhaal