Met stomheid heeft ze de mensheid de afgelopen jaren gadegeslagen. Machteloos voelde ze zich. Een ideale voedingsbodem voor een kunstenaar. Zangeres Chantal Acda besloot dan ook dat ze iets moest doen. Haar album Pūwawau maakt van haar een seismograaf van de tijd, iemand die woorden poogt te geven aan de tijd die ze voorziet. Een doener ook, omdat ze met de voorstelling bij dit album mensen roert, beroert en ontroert. Troostrijk en hartverwarmend. Van ziel tot ziel. Van hart tot hart.

De eerste ontmoeting met Chantal Acda. Ik herinner me nog goed waar ik haar voor het eerst ontmoette. Op het Virus-festival (ja, wat een naam he, maar dat was 1999) in Eindhoven. We stonden daar allebei vooraan tegen het dranghek gedrukt in afwachting van het optreden van Zita Swoon. Ons pad kruiste sindsdien op vele wegen.

Van ziel tot ziel, van hart tot hart

Haar muziek is kwetsbaar, eigenzinnig, maar wat ze nu met haar laatste album Pūwawau klaarspeelt, overtreft alles wat ik tot nu toe van haar hoorde. Pūwawau maakt van Chantal Acda een seismograaf van de tijd, iemand die woorden poogt te geven aan de tijd die ze voorziet. Een doener ook, omdat ze met de voorstelling bij dit album mensen roert, beroert en ontroert. Troostrijk en hartverwarmend. Van ziel tot ziel. Van hart tot hart.

Met stomheid heeft ze de mensheid de afgelopen jaren gadegeslagen. Machteloos voelde ze zich. Een ideale voedingsbodem voor een kunstenaar. Chantal reflecteerde en besloot dat ze iets moest doen. Omdat ze er heilig van is overtuigd dat we als mensheid beter kunnen. Beter verdienen.

Ze ging op zoek naar universeel aanwezige karakters verbonden aan zang en stemmen. Met vragen als: hoe kan ik zorgen dat ik dichtbij mijn innerlijke stem blijf als er met zoveel informatie wordt ingegrepen door vele stemmen die ons dagelijks proberen te beïnvloeden? Hoe zorg ik dat de grond onder mijn voeten niet voelt als los zand?

Elkaar weer horen

Wat ze ontdekte, is dat zang in heel veel culturen een manier is om met elkaar te verbinden. Over gedachten, ideeën en meningen en oordelen heen. Het resulteerde in haar meest recente album Pūwawau, waarmee ze oproept om te reflecteren en elkaar weer te horen.

Chantal: “We leven in een wereld met een vernieuwde vorm van communicatie en contact. Woorden kregen een andere betekenis. Ik ervaar een overvloed aan informatie en een gebrek aan direct contact. Daardoor ben ik zoekende naar de verborgen informatie onder die woorden. Naar vormen van contact die niet vragen om een woord, maar ons wel kunnen verbinden en verdiepen. Zingen is zo’n vorm van contact die wereldwijd wordt gebruikt. Zingen verbindt onszelf met een innerlijke rijke wereld, confronteert, tast af en bouwt bruggen.”

Tuhinga (levensverhaal)

Geïntrigeerd zocht ze verder en kwam zo bij de rituele zang van de Maori-cultuur in Nieuw-Zeeland uit. Daar begeleiden ze de stervenden met zang naar de dood.

Dat inspireerde Chantal voor ‘Tuhinga’, het openingsnummer van de plaat, waarin ze een persoonlijke invulling geeft aan een Maori-tekst. Vier vrouwen zingen de dorpsbewoners bij elkaar. Ze verzamelen zich op een centrale plaats in het dorp en zingen samen vol sereniteit hun geliefde door het sterfproces. We sterven niet alleen. We sterven met onze stemmen.

Laat je meeslepen ...

Marama (licht)

Zingen is voor Chantal Acda dan ook thuiskomen. Het is een van de weinige plekken waar ze zich echt veilig voelt. Waar ze zich verbonden voelt met haar omgeving en de mensen rondom haar.

“De eerste bij wie ik dat heb ervaren was mijn moeder, die klassiek zangeres was. Als ik naar haar keek, waren haar ogen gehuld in een deken. Een deken die ik niet kende maar die ik ook bij me wilde. Die ik over me heen wilde leggen. De stem heeft me meermaals uit mijn verwarring kunnen halen wanneer ik de mensheid niet kon lezen”, vertelt ze.

In ‘Marama’ zingt ze over menselijke verwarring bij het zoeken van contact en het vinden van aansluiting. Iets waarvan ze zelf zegt dat ze er vaak in vastloopt, omdat ze ervan overtuigd is dat mensen dicht bij haar staan en er dan toch verwijdering ontstaat die ze niet kan plaatsen.

Tumanako (om op te hopen)

Het slotlied van de plaat en de voorstelling is ‘Tumanako’. Een ode aan de hoop. De hoop tot verbinden, luisteren, elkaar terugvinden.

In de voorstelling, niet op de plaat maakt ze een statement om u tegen te zeggen. Het is de stem van Josse de Pauw die klinkt en duidelijke taal spreekt over wat we niet meer nodig hebben:

Dit willen we niet. Dit hebben we niet nodig.

Vuile neger niet, smerige jood niet, kutmarokkanen niet, rotamerikanen niet, poetinrussen niet, slag-of-stoot niet, ik-sla-je-kop-eraf niet, stom-wijf niet, klote-homo niet, tot-op-het-bot niet, uit- volle-borst niet, wat-we-zelf-doen-doen-we-beter niet, normen-en-waarden-gelul niet, de gehesen vlaggen niet, de oprukkende legers niet, het plastic in de walvis niet, het nucleair gehannes niet, de uitgeperste citroenen niet, het zwijgen opgelegde stemmen niet, het feestgedruis in Davos niet, transmigranten in kartonnen dozen niet, de zinkende reddingssloepen niet, het dode jongetje op het strand niet, het verkrachte meisje in de gracht niet, de vastgebonden ouderlingen niet, de zeer met zichzelf ingenomen macht niet ...

Dat willen we niet.
Dat hebben we niet nodig.
We doen het allemaal weg en houden alleen de liefde over.
Dat klinkt kinderachtig, ik weet het. We zijn dan ook heel erg volwassen geworden.

Het is een liedje waarmee de muzikante hoop wil bieden. En rust. Vertrouwen dat we elkaar terug kunnen vinden in alle chaos. Een hoop, maar ook het besef dat de kracht van liefde in onze stem altijd sterker zal zijn dan de vervreemding. Het is een roep tot samenkomst. Een ritueel om te verzachten. Ons te omgeven met begrip. Dat is het gevoel dat ze na het slotstuk van Pūwawau wil meegeven.

I don’t see why
We shouldn’t care
Step back now
in the same despair
the difference of light that
could hold us
embrace what surrounds me now

I lost this
This feeling of home
The only ways that
I still know
Be carefull now
To show your grace
In the different light
Standing there so uptight

Stand with me
Even just for a while
Complete me
And speak volumes in time
Can we see that
It might take a while
But it happens
Or should be anyhow

Now we take steps
Even small ones will count
To place our views
so gracefully now
with some spaces
so others could fill in
their words so they
form some sense

We don’t want this
No we don’t need this
We can hear them
Remove slowly
The silence speaks from rows in a different place

how did we get so
far away from
where the trees grow
and where silence speaks up
I just have to believe
We can go back
And refill our homes

Please see us
We’re not here alone
Join the spaces
And fill them with hope
This just has to
Come to an end
And begin with the
Next holding hands

We don’t want this
No we don’t need this
We can hear them
Remove slowly
The silence speaks from rows in a different place

We can see you
Staring at us
Big eyes always
judging along
it’s enough now
can we sit still
and breathe all the same air
and hold just one single thought

Meer over Chantal Acda

Meer over Chantal, haar muziek en optredens: chantalacda.com

Voordat je hier vertrekt …

Wij meten niet hoeveel mensen dit verhaal lezen, dat is niet zo relevant. We zijn vooral benieuwd wat de Re-stories die we maken met jou doen. Graag horen we in de comments hieronder dan ook wat de muziek van Chantal met jou doet.

En delen op jouw social media mag altijd ….

📖🎧 Chantal Acda brengt met Pūwawau een ode aan de hoop, de hoop tot verbinden, luisteren en elkaar terugvinden