📖 FUCK living on Mars!
Dimitri Barbe, oprichter en CEO van duurzaam communicatiebureau Make Sense, windt er geen doekjes om. “Het inzicht groeit dat het voor organisaties uiteindelijk niet loont om - met het oog op het realiseren van zoveel mogelijk winst op korte termijn - mensen uit te persen als een citroen en de planeet nog meer aan te tasten”, zegt hij. “En dat is geen dag te vroeg. Maar over wat wel al gebeurt om ‘beter voor mij en ‘beter voor de wereld’ hand in hand te laten gaan, communiceren ze nog te weinig. 'Fuck Living on Mars' is onze slogan. Laat het ons hier eerst maar op een goeie, coole, integere en andere manier organiseren in plaats van ons model te gaan exporteren naar Mars!”. In deze gastcolumn vat hij de keynote samen die hij daarover ondertussen al op veel plaatsen heeft gegeven.
Ik ben zot van fotosynthese, het proces waarmee een plant voedsel en zuurstof maakt! Want de natuur zit fantastisch slim in elkaar. Ze is slimmer dan wij allemaal samen. (Dat is ook wat innovatiebioloog en auteur van Natural Intelligence Leen Gorissen hier op Re-story zegt).
Ik ben dus ook een echte plantenliefhebber. Overal waar ik ga en kom, ritsel ik zaden en stekken mee. Het eerste dat altijd in mijn valies gaat als ik op reis ga, is een zakje potgrond en een paar kleine potjes, stekmateriaal, en zaaddoosjes.
Mijn vrouw en dochter worden er een beetje gek van, maar het is de aard van het beestje. Dan staan er in de badkamer van onze hotelkamer, tussen de crèmes en zalfjes, plots zwarte potjes met stukjes cactus of agaves. En die collectie groeit iedere dag.
Maar dat is natuurlijk nog het minste. Ik moet na elke reis die potjes met scheutjes ook nog veilig thuis in mijn serre in Zaffelare krijgen. De complexiteit van die opdracht valt echter in het niets bij de moeilijkheidsgraad van de uitdaging die Elon Musk zes jaar geleden voor zichzelf bedacht: met zijn rakettenbedrijf Space-X mensen naar Mars brengen.
Toen ik dat hoorde, dacht ik meteen: FUCK Elon, daar zit ik niet op te wachten!
Gaan we nu het hier te warm, te vol en te druk wordt met enkele mensen van de happy few meer van hetzelfde proberen op Mars?
Onze planeet de vernieling inrijden en dan maar een andere gaan koloniseren is bij uitstek de exponent van onze wegwerpcultuur.
Laat het ons hier maar eerst op een goeie, coole, integere manier organiseren. En op Mars is er geen fotosynthese. Met potjes, zaadjes en stekmateriaal kan ik daar al helemaal niets uitrichten.
Angst om te communiceren
Maar de vraag is natuurlijk hoe we hier op aarde alles duurzaam gaan organiseren, zodat we de planeet kunnen redden. Op dat vlak gebeurt er gelukkig al heel veel.
Maar het is ondertussen ook al lang duidelijk dat wie daar sterk op focust op enorme weerstand stuit. En die weerstand is zo sterk, dat ze tot angst leidt.
Het vergt immers ballen om je hoofd boven het maaiveld uit te steken.
Ik ervaar nog meer dan de vorige jaren dat bedrijven veel schroom hebben om te communiceren over wat ze al doen op het vlak van duurzaamheid. “We gaan afgestraft worden…”, klinkt het vaak.
Terwijl het net hun doel zou moeten zijn om fier over de eigen producten of diensten te communiceren, omdat ze als bedrijven tonen dat ze begrijpen hoe de wereld in elkaar zit. Dat ze begrijpen dat de duurzame transformatie een must is.
Bedrijven moeten echt niet wachten om met hun duurzaamheidsinspanningen naar buiten te komen tot ze de groenste leerling van de klas zijn, want op die manier gaat te veel tijd verloren.
Quote : We leven in een maatschappij waarin je ballen aan je lijf moet hebben om je hoofd boven het maaiveld uit te steken.
Duurzaamheid is de core van een bedrijf
Het lijkt wel of duurzaamheid pas de jongste jaren aan de poorten van ons collectieve bewustzijn is komen kloppen, maar het Brundtland-rapport gaf er in 1987 al de volgende definitie van: Duurzaamheid is de ontwikkeling die aansluit op de behoeften van het heden zonder het vermogen van toekomstige generaties om in hun eigen behoeften te voorzien in gevaar te brengen.
Duurzaamheid gaat dus over de invulling van behoeften van mensen, de behoeften van een maatschappij, de behoefte om zich voort te planten, zich te voeden, zich te ontwikkelen, te reizen, in verbinding te staan met elkaar op een zodanige manier dat we rekening houden met de generatie die na ons komt.
Dus zonder de grenzen te overschrijden die de planeet aankan. Dat lijkt voor bedrijven een beperking, maar ik vind het juist een groot voordeel omdat ‘zich richten op de invulling van klantenbehoeften’ net de core van een bedrijf is.
Zich kunnen richten op de behoefte die de klanten hebben zonder toekomstige generaties in gevaar te brengen, maakt voor bedrijven net beter duidelijk hoe ze hun strategie moeten bepalen.
Scherpe keuzes
Bedrijven moeten geen angst hebben om het hoofd boven het maaiveld uit te steken, maar integendeel in kaart brengen welke duurzaamheidsthema’s ze al bespelen. Som ze op, en neem hiervoor desnoods een MVO-adviseur onder de arm.
Waar hebben ze een grote impact op, een grote ecologische voetafdruk? Op vlak van energie, productkeuze, milieu, mensen, omgeving, mobiliteit of verpakking? Er zijn tientallen invalshoeken om op duurzaamheid te werken én om dat ook te communiceren.
Een grondige analyse kan bedrijven echt helpen om te tonen waar ze het verschil maken. Want daar ligt mogelijk een gouden toekomst voor hun wereldmerk! Durf daar resoluut in te kiezen, messcherp, zet erop in en laat dit consequent groeien tot een eigen uniek DNA.
Positieve verhalen
Na de radicale keuze komt het erop aan het verhaal rond positieve impact met de wereld te delen. Iedereen is fan van positieve verhalen en vertelt ze door. Mensen associëren zich liever met een positieve boodschap dan met een dreigend of belerend vingertje.
Positieve impact creëert volgers, creëert communities, verbondenheid, fans, zet mensen in beweging. En dat is de juiste vibe! Met andere woorden: de combinatie van de inspanningen rond duurzaamheid en de juiste communicatie daarover levert toegevoegde waarde.
Die toegevoegde waarde bestaat idealiter uit drie belangrijke ingrediënten: functionaliteit, sociale meerwaarde en een emotionele klik.
1. Functionaliteit komt erop neer dat er geen kwaliteitsverschil bestaat met producten of diensten van concurrenten die minder inzetten op duurzaamheid. Gebruiksgemak, kwaliteit, beleving, service, garantie, levensduur, smaak, veiligheid, moeten dus allemaal top zijn.
2. De sociale meerwaarde draait rond de communicatie over wat precies het verschil maakt op het vlak van duurzaamheid: minder energie, geen fossiele brandstoffen, betere arbeidsomstandigheden, minder plastic, gecertificeerd hout, gezondere producten, slimme software, minder afval … Het kan van alles zijn. Maar het komt erop aan de maatschappelijke meerwaarde duidelijk te bepalen en goed te omschrijven.
3. De emotionele klik kunnen bedrijven realiseren door een uiting te vinden die aansluit bij wat de doelgroep verlangt. Of het nu gaat om het verhaal cool, hip en fris te maken of juist standvastig, clean en professioneel.
Bedrijven moeten in het algemeen en zeker op het vlak van duurzaamheid niet te veel kijken naar wat anderen doen, maar hun eigen unieke verhaal schrijven, hun eigen “oneerlijke voordeel” zoeken, zoals dat tegenwoordig heet, hun eigen fotosynthese maken, die de aantrekkingskracht van hun producten en diensten verhoogt, maar die tegelijk ook de wereld een stukje beter maakt. En daar mogen ze gerust fier op zijn. Hier en nu. Zonder daarvoor naar Mars te moeten gaan.!
Volg de gratis keynote van Dimitri Barbe
Op woensdag 16 juni brengt Dimitri Barbe zijn keynote Fuck living on Mars! tijdens gratis webinar over duurzaam ondernemen georganiseerd door Stad Gent. Je kan je hier inschrijven.
Een vraag voor je hier vertrekt
Wat ons interesseert is wat de Re-stories die we maken met jou doen!
Ken jij bedrijven die op een unieke en authentieke manier communiceren over hoe ze door te focussen op duurzaamheid bijdragen tot een betere wereld?
Laat het ons in weten in de comments hieronder!